برگ سبز ۱۵۶

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

امروزمرا در دل جزیارنمی گنجد  

درچشم پُرآب من جزدوست نمی آید

 چون پرده براندازد عالم به سراندازد 

خواهی که درون آیی بگذارعراقی را 

وزیارچنان پُرشد که اغیارنمی گنجد

درجان خراب من جزیارنمی گنجد

جایی که یقین آمد پندار نمی گنجد

که اندر طبق انواراطوارنمی گنجد

درگلستان جهان تا چشم دل واکرده ایم   

خاردر پا بار بر دل یار پنهان کارزار 

آن نگاربی نشان را بعد عمری جستجو 

خدمت هم نوع را واجب به خود دانسته ایم 

خار را با جلوه های گُل تماشا کرده ایم

با چنین محنت تحمل درجهان ما کرده ایم

عاقبت ازخویشتن رفتیم و پیدا کرده ایم

این صفت خود را چوجان درهردلی جاکرده ایم

چندان دل مشتاقات بربود لب لعلت 

هرکس سرسودایی دارد و تمنایی

حقا که مرا دنیا بی دوست نمی باید  

کاندرهمه شهراکنون دل نیست که برباید

من بندۀ فرمانم تا دوست چه فرماید

با تفرقۀ خاطردنیا به چه کار آید

ساقی بده و بستان داد طرب ازدنیا 

گویند چرا سعدی ازعشق نپرهیزد

کاین عمرنمی ماند وین عهد نمی پاید

من مستم ازاین معنی هُشیارسَری باید