برگ سبز ۱۵۷

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

دل در گره زلف تو بستیم دگربار 

جام دو جهان پرزمی عشق تودیدیم

وزهردوجهان رشته گسستیم دگربار

خوردیم می و جام شکستیم دگر بار

شاید که دگر نعره مستانه برآریم  

چون طره توشیفته روی توگشتیم  

با عشق تو ما راه خرابات گرفتیم  

کزجام می عشق تو مستیم دگربار

هیهات که خورشید پرستیم دگربار

از صومعه و زهد برستیم دگربار

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام  

با یادرنگ و بوی توای نوبهارعشق

چون خاک درهوای توازپا فتاده ام  

خارم ولی به سایه گل آرمیده ام

همچون بنفشه سربه گریبان کشیده ام

چون اشک درقفای تو با سردویده ام

ساقیا بده جامی زان شراب روحانی

بی وفا نگار من می کند به کار من 

 ما ز دوست غیر از دوست مطلبی نمیخواهیم 

دین و دل به یک دیدن باختیم و خرسندیم

زاهدی به میخانه سرخ رو ز مَی دیدم 

 زلف و کاکل او را چون به یاد می آرم

ما سیه گلیمان را جزبلا نمی شاید 

تا دَمی بیآسایم زین حجاب جسمانی

خنده های زیرلب عشوه های پنهانی

حور و جنّت ای زاهد برتو باد ارزانی

درقمار عشق ای دل کی بود پشیمانی

گفتمش مبارک باد بر تو این مسلمانی

می نهم پریشانی بر سر پریشانی

بردل بهایی نه هر بلا که بتوانی

آهنگ : سه گاه .

گوینده : روشنک .