برگ سبز ۱۶۲

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

تا تو به خاطر منی كس نگذشت بر دلم 

حاصل عمر صرف شد در طلب وصال تو

فكرت من كجا رسد در طلب وصال تو  

لشكر عشق سعدیا غارت عقل می‌كند 

مثل تو كیست در جهان تا ز تو مهر بگسلم

با همه سعی اگر به خود ره ندهی چه حاصلم

این همه یاد می‌رود وز تو هنوز غافلم

تا تو دگر به خویشتن ظن نبری كه عاقلم

كاش كان دلبر عیار كه من كشتة اویم    

ترك من گفت و به تركش نتوانم كه بگویم  

بار دیگر بگذشتی كه كند زنده به بویم

چه كنم نیست دلی چون دل او ز آهن و رویم

سخن عشق تو  بی‌آنكه برآید به زبانم  

گاه گویم كه بنالم ز پریشانی حالم 

گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من كن   

رنگ رُخساره خبر می‌دهد از حال نهانم

باز گویم كه عیان است چه حاجت به بیانم

كه به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم

كاش كان دلبر عیار كه من كشتة اویم  

ترك من گفت به تركش نتوانم كه بگویم 

دشمن خویشتنم هر نفس از دوستی او 

لب او بر لب من این چه خیال است و تمنا

دوش می‌گفت كه سعدی غم ما هیچ ندارد  

بار دیگر بگذشتی كه كند زنده به بویم

چه كنم نیست دلی چون دل او ز آهن و رویم

 تا چه دید از من مسكین كه ملول است ز خویم

مگر آن گه كه كند كوزه‌گر از خاك سبویم

می نداند كه سَرَم گَر برود دست نشویم