برگ سبز ۱۶۶

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

در حسن رُخ خوبان پیدا همه او دیدم 

در دیدة هر عاشق او بود همه لایق 

دیدم گل و بستان‌ها، صحرا و بیابان‌ها

هان ای دل دیوانه، بخرام به میخانه 

در میكده و گلشن، می نوش می روشن

در چشم نكورویان زیبا همه او دیدم

واندر نظر وامق عذرا همه او دیدم

او بود گلستان‌ها، صحرا همه او دیدم

كاندر خم و پیمانه، پیدا همه او دیدم

می‌بوی گل و سوسن، كاین‌ها همه او دیدم

دلی كه آتش عشق تواش بسوزد پاك  

به بوی آنکه در آتش نهد قدم روزی  

مرا كه نیست از این آتشم مگر دودی

كجاست آتش شوقت كه در دل آویزد  

ز شوق در دل من آتشی چنان افروز  

ز بیم آتش دوزخ چرا بود غمناك

هزار سال در آتش قدم زند بی‌باك

فرو گرفت زمین دلم خس و خاشاك

چنان‌ كه بر گذرد شعلة دلم ز افلاك

كه هر چه غیر تو باشد بسوزد آن را پاك

چون زلف توام جانا در عین پریشانی  

من خاكم و من گردم، من اشكم و من دردم 

خواهم كه تو را بر بنشانم و بنشینم 

ای شاهد افلاكی در مستی و در پاكی 

از آتش سودایت دارم من و دارد دل  

ای چشم رهی سویت كو چشم رهی جویت

چون زلف توام جانا در عین پریشانی   

چون باد سحرگاهم در بی‌سر و سامانی

تو مهری و تو نوری، تو عشقی و تو جانی

تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

من چشم تو را مانم، تو اشك مرا مانی

داغی كه نمی‌بینی، دردی كه نمی‌دانی

روی از منِ سرگردان شاید كه نگردانی

چون باد سحرگاهم در بی‌سر و سامانی

دلی كه آتش عشق تواش بسوزد پاك  

به بوی آنكه در آتش نهد قدم روزی 

مرا كه نیست از این آتشم مگر دودی 

كجاست آتش شوقت كه در دل آویزد  

ز شوق در دل من آتشی چنان افروز     

ز بیم آتش دوزخ چرا بود غمنا

هزار سال در آتش قدم زند بی‌باك

رو گرفت زمین دلم خس و خاشاك

چنان‌كه برگذرد شعلة دلم ز افلاك

كه هر چه غیر تو باشد بسوزد آن را پاك