برگ سبز ۱۷۱

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

پایه حُسنٍ تو آفتاب ندارد  

مستیِ چشمِ خوشِ تو دید چو نرگس 

ساغرِ لاله نمونة دهنِ توست 

چون لب و رُخسار توست آتش لیکن

ماه که باشد که در برابر رویت 

مایة زلفِ تو مشکِ ناب ندارد

گفت که دارد خمار و خواب ندارد

لیک چه سود است چون شراب ندارد

این همه رنگ است و هیچ آب ندارد

رویِ خود از شرم در نقاب ندارد

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند 

بی‌خود از شعشعة پرتو ذاتم کردند  

عاشق آن دم که به دام سر زلف تو فتاد

وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

باده از جام تجلی صفاتم دادند

گفت کز بند غم و غصه نجاتم دادند

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود 

حلقة پیر مغانم ز ازل در گوش است

بر سر تربت ما چون گذری همت خواه

عیب مستان مکن ای خواجه کز این کهنه رباط 

بخت حافظ گر از این‌ گونه مدد خواهد کرد

سر ما خاکِ ره پیر مغان خواهد بود

ما همانیم که بودیم و همان خواهد بود

که زیارتگه رندان جهان خواهد بود

کس ندانست که رحلت به چه سان خواهد بود

زلف معشوقه به دست دگران خواهد بود