برگ سبز ۱۷۲

      
 (دکلمه) روشنک          
   چشم بگشا که جلوۀ دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

  به تجلیست از در و دیوار

لیس فی الدّار غیره دیّار

  
         منسوب به عطار (قصیده)  
 (دکلمه) روشنک          
   ای ساقیا مستانه رو آن یار را آوازدِه

افتاده ام درکوی تو پیچیده ام برموی تو

افتاده ام درکوی تو پیچیده ام برموی تو

ای دلبرزیبای من ای سروخوش بالای من

تا چند خونریزی کنی با عاشقان تیزی کنی؟

گراو نمی آید بگو: آن دل که بردی بازدِه

نازیده ام بر روی تو آن دل که بردی بازده 

نازیده ام بر روی تو آن دل که بردی بازده

لعل لبت حلوای من آن دل که بردی بازده

خودقصد تبریزی کنی ؟آن دل که بردی بازده

  
         مولوی(غزل)   
 (دکلمه) روشنک          
   از بَهرتو افتادم ای دوست به میخانه

تومست میی جانا من مست ز دیدارت

من زاهد بیچاره گشتم زخود آواره

سرمست مِی عشقم کم دِه دو سه پیمانه 

ماندیم خراب اینجا ما را که بَرد خانه؟ 

درشهرشدم شهره زین پس من و ویرانه 

  
         شاعر ناشناس(غزل)  
 (آواز) محمودی خوانساری          
   توهیچ عهد نبستی که عاقبت نشِکستی

دلم شکستی و رفتی خلاف شرط مودّت

گرت به گوشۀ چشمی نظربُود به اسیران

هرآن کست که ببیند روا بُود که بگوید

مرا برآتش سوزان نشاندی و ننِشستی 

به احتیاط رو اکنون که آبگینه شکستی

دوای دَرد من اول که بیگناه بخستی 

که من بهشت بدیدم به راستی و درستی 

  
         سعدی(غزل)  
 (دکلمه) روشنک          
   زیبد که زدرگاهت نومید نگردد باز   آن کس که به امیدی برخاک دَرت افتد 
  
         عراقی (غزل)  
           
           
           
           
           
           
           

 

Back to programme page