برگ سبز ۱۷۳

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

ای دل شكایت‌ها مكن تا نشنود دلدار من 

ای دل مرو در خون من، در اشك چون جیحون من   

اندازة خود را بدان، نامی مبر زان گلستان 

چون لطف دیدم رای تو افتادم اندر پای تو 

ای دل نمی‌ترسی مگر از یا رب بسیار من

نشنیده‌ای شب تا سحر آن ناله‌های زار من

آن بس نباشد خود تو را كآگه شوی از خار من

گفتم نباشم در جهان گر تو نباشی یار من

آخر از غیب دری بر رُخ ما بگشاید 

نگشاید دل ما تا نگشایی خم زلف

می‌كشم آه كه بگشا رُخ گلگون لیكن 

تا به دشنام هلالی بگشایی لب خویش    

دیگران گر نگشایند خدا بگشاید

زلف خود را بگشا تا دل ما بگشاید

این گلی نیست كه از باد صبا بگشاید

هر سحر گریه‌كنان دست دعا بگشاید

عاشق شدم و محرم این كار ندارم  

آن عشق كه یاری دهدم سرو نباشد 

دلپاك ز غم و غصة هجرت ولیكن

دارم غم دیدار تو بسیار نه اندك

فریاد كه غم دارم و غمخوار ندارم

وان بخت كه پرسش كندم یار ندارم

از تنگدلی طاقت گفتار ندارم

لیکن غم خود اندک و بسیار ندارم