برگ سبز ۱۷۹

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم 

چنین كه در دل من داغِ زلفِ سركشِ توست 

چه شكر گویمت ای خیل غم عَفاك الله 

به هر نظر بُت ما جلوه می‌كند لیكن  

تبسمی كن و جان بین كه چون همی سپرم

بنفشه زار شود تربتم چو در گذرم

كه روزِ بی‌كسی آخر نمی‌روی ز برم

كس این كرشمه نبیند كه من همی نگرم

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم  

رُخ برافروز كه فارغ كُنی از برگِ گُلم 

زلف را حلقه مكن تا نكنی در بندم 

شهرة شهر مشو تا ننهم سر در كوه 

می مخور با دگران تا نخورم خون جگر

سرم از دست بشد وصل تو ننمود جمال 

ناز بنیاد مكُن تا نكَنی بنیادم

قد برافراز كه از سرو كُنی آزادم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

شور شیرین منما تا نكنی فرهادم

سَر مَكِش تا نكشد سر به فلك فریادم

دست گیرم كه ز هجر تو ز پا افتادم

رسید مژده كه آمد بهار و سبزه دمید 

ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز 

چنان كرشمة ساقی دلم ز دست بِبُرد 

گلی نچید ز بستان آرزو دل من   

شراب نوش كن و جام زر به حافظ ده  

وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نَبید

كه گِردِ عارض بُستان خطِ بنفشه دمید

كه با كس دگرم نیست روی گفت و شنید

مگر نسیم مروّت در این چمن نوزید

كه پادشه ز كَرَم جرم صوفیان بخشید