برگ سبز ۱۸۰

چشم بگشا که جلوۀ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلیست از در و دیوار

لیسَ فی الدار غیره دیار

منسوب به عطار(قصیده) 

( دکلمه) روشنک

به جهان خرّم ازآنم که جهان خرّم ازاوست

به غنیمت شمرای دوست دَم عیسی صبح

نه فلک راست مسلم نه مَلَک را حاصل

به حلاوت بخورم زهرکه شاهد ساقیست

زخم خونینم اگر به نشود به باشد

غم وشادی برعارف چه تفاوت دارد؟

پادشاهی و گدایی بر ما یکسانست

سعدیا گر بکَند سیل فنا خانۀ غم

عاشقم برهمه عالم که همه عالم ازوست 

تا دل مرده مگر زنده کنی کاین دَم ازوست

آنچه د ر سِرّ سویدای بنی آدم ازوست

به ارادت ببرم دَرد که درمان هم ازوست

خنک آن زخم که هرلحظه مرا مرهم ازوست

ساقیا باده بده شادی آن کاین غم ازوست 

که برین درهمه را پشت عبادت خم ازوست

دل قوی دار که بنیاد بقا محکم ازوست 

سعدی(غزل)

( دکلمه) روشنک

صبح می خندد و من گریه کنان ازغم دوست

ای نسیم سحر از من به دلارام بگوی

من نه آنم که عدو گفت تو خود دانی نیک

نِی نِی ای باد مرو حال من خسته مگو

هرکسی راغم خویشست و دل سعدی را

ای دَم صبح چه داری خبراز مَقدم دوست؟

که کسی جزتو ندانم که بُود محرم دوست 

که ندارد دل دشمن خبر ازعالم دوست

تا غباری ننشیند به دل خرّم دوست 

همه وقتی غم آن تا چه کند باغم دوست

سعدی(غزل) 

(آواز) قوامی

با دوست باش گرهمه آفاق دشمنند

یک بامداد اگر بخرامی به بوستان

تلخست پیش طایفه ای جورخوبروی

ای متقی گراهل دلی دیده ها بدوز

جانم دریغ نیست ولیکن دل ضعیف

اومرهمست گر دگران نیش می زنند

بینی که سرو را ز لب جوی برکَنند

از معتقد شنو که شِکر می پراکند 

کاینان به دل ربودن مردم مُعینند

صندوق سِرّ توست مخواهم که بشکنند

سعدی(غزل)

( دکلمه) روشنک

زیبد که زدرگاهت نومید نگردد باز

آن کس که به امّیدی برخاک دَرت افتد 

عراقی (غزل)

این هم برگ سبزی بود تحفۀ درویش؛ علی نگهدار شما.