برگ سبز ۱۸۶

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

هر كسی را هوسی در سر و كاری در پیش 

این تویی با من و غوغای رقیبان از پس

باور از بخت ندارم كه تو مهمان منی 

من بیچاره گرفتار هوای دل خویش

این منم با تو گرفته ره صحرا در پیش

خیمه پادشه آن‌گاه فضای درویش

كردم سراغ كوی تو، بختم نشان نداد   

كردم بسی ملامت دلدادگان عشق 

گفتم رسم به وصل تو، مرگم امان نداد

پنداشتم كه دل به بتان می‌توان نداد

به غلط ز دست دادم سر زلف یار خود را 

نه ز هجر در فغانم، نه ز وصل شادمانم  

كه نیازموده بودم دل بی‌قرار خود را

كه نمی‌شناسم از هم، بد و نیك كار خود را

دریچه‌ای ز بهشتش به روی بگشایی

جهان شب است و تو خورشید عالم‌آرایی

به از تو مادر گیتی به عمر خود فرزند  

هر آنكه با تو وصالش دمی میسر شد  

مرا مجال سخن بیش در بیان تو نیست  

گذشت بر من از آسیب عشقت آنچه گذشت

دو روز باقی عمرم فدای جان تو باد   

كه بامداد پگاهش تو روی بنمایی

صباح مقبل آن كز درش تو باز آیی

نیاورد كه همین بود حد زیبایی

میسرش نشود بعد از آن شكیبایی

كمال حُسن ببندد زبان گویایی

هنوز منتظرم تا چه حكم فرمایی

اگر بكاهی و بر عمر خود بیفزایی