برگ سبز ۱۹۰

این تماشا چو بنگری گویی                           

لیس فی الدار غیره دیار

مطرب امشب ترانه‌ای دارد  

بر زبان هر چه آورد چون شمع         

شوری اندر نوای اوست مگر 

ساقی مهر طلعت از می ناب 

خال بر لب نهاده لب بر جام  

وز لب لعل و بادة گلرنگ    

زاهد خرقه‌پوش هم امشب شسته دستار با می و به سماع   

رند پیمانه نوش بادة عشق

جام در دست و پای در ره دوست  

خود نداند مگر در آن همه زلف    

خانة یار نیز در دل ماست 

ره نبرده است كس به سّر وجود 

نغمة عاشقانه ای دارد

ز آتش دل زبانه ای دارد

از دل من نشانه ای دارد

بزم عیش مغانه ای دارد

آتشین آب و دانه ای دارد

با حریفان میانه ای دارد

بانگ چنگ و چغانه ای دارد

مستی جاوداننه ای دارد

دیده بر آستانه ای دارد

دل ما آشیانه ایدارد

وه چه ویرانه خانه ای دارد

هر كه با خود فسانه ای دارد

سلامی چو بوی خوش آشنایی 

درودی چو نور دل پارسایان   

ز كوی مغان رخ مگردان كه آنجا 

عروس جهان گر چه در حد حُسن است  

می صوفی افكن كجا می فروشند   

رفیقان چنان عهد صحبت شكستند 

دل خستة من گرش همتی هست    

مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع  

بر آن مردم دیده بر روشنایی

بر آن شمع خلوتگه پارسایی

فروشند مفتاح مشكل گشایی

ز حد می‌برد شیوة بی وفایی

كه در تابم از دست زهد ریایی

كه گویی نبوده است خود آشنایی

نخواهد ز سنگین دلان مومیایی

بسی پادشاهی كنم در گدایی

ای خدا این وصل را هجران مكن       

باغ جان را تازه و سرسبزدار     

شمع جمع خویش را بر هم مزن 

كعبة اقبال ما این درگه است  

نیست در عالم ز هجران تلخ تر    

ای خدا این وصل را هجران مكن 

سرخوشان عشق را نالان مكن

قصد این بستان و این مستان مكن

دشمنان را کور کن شادان مکن

كعبة امید را ویران مكن، ویران مكن

هر چه خواهی كن ولیكن آن مكن

سرخوشان عشق را نالان مكن