برگ سبز ۱۹۱

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

عقل سودا زده در سوز و گداز است هنوز 

چه کنم گر نکنم ناله و افغان که رقیب

گرچه بستند در صومعه و مسجد و دیر  

عمری گذشت و من به تحیر فرو هنوز

ساغر شکست و بادة لذت به خاک ریخت 

دور زمانه سرخوش و بی‌آبرو گذشت

عشق مرا تو پاک مدان چون نیافته است  

یار پیمان شکنم بر سر ناز است هنوز

در حریمِ حرمش محرمِ راز است هنوز

شُکر دارم که در میکده باز است هنوز

نابرده ره به خوارترین راز او هنوز

نگذشته قطره‌ایش مرا از گلو هنوز

من پای بست رنج و غم آبرو هنوز

از اشک چشم و خون دلم شستشو هنوز

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن 

ماییم و موجٍ سودا، شب تا به روز تنها

ماییم و آبِ دیده، در کنجِ غم خزیده 

بر شاهِ خوبرویان واجب وفا نباشد 

دردی است غیر مردن آن را دوا نباشد 

ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن

بر آبِ دیدة ما صد جای آسیا کن

ای زردرویِ عاشق تو صبر کن، وفا کن

پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن