برگ سبز ۱۹۴

چشم بگشا که جلوۀ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلیست از در و دیوار

لیسَ فی الدار غیره دیار

منسوب به عطار(قصیده)

( دکلمه) ثابت ایمانی

در نمازم خَم ابروی تو در یاد آمد

از من اکنون طمع صبرودل وهوش مدار

باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند

شادی آورد گُل و باد صبا شاد آمد 

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

کان تحمل که تو دیدی همه برباد آمد

موسم عاشقی و کار به بنیاد آمد

بوی بهبود ز اوضاع جهان می شنوم 

حافظ (غزل)

دونگاهی که کردمت همه عُمر

نگه اولین که دل بُردی

نرود تا قیامت از یادم

نگه آخِرین که جان دادم

شاعر ناشناس(دو بیتی)

( دکلمه) ثابت ایمانی

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

من اگرنیکم اگربد تو برو خود را باش

همه کس طالب یارند چه هُشیاروچه مست

باغ فردوس لطیفست ولیکن زنهار

که گناه دگری برتو نخواهند نوشت

هرکسی آن دِروَد عاقبت کار که کِشت

همه جا خانۀ عشقست چه مسجد چه کِنِشت

تو غنیمت شمر این سایۀ بید و لب کِشت

حافظ (غزل)

شهیدی (آواز)

سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد

مرغان چمن نعره زنان دیدم و گویان

آب ازگُل رخسارۀ اوعکس پذیرفت

سجّاده نشینی که مُرید غم او شد

من مفلس ازآن روزشدم کزحرم غیب

کام دلم آن بود که جان بر تو فشانم

سعدی چمن آن روز به تاراج خزان داد

غلغل ز گُل و لاله به یکبار برآمد

زین غنچه که از طرف چمنزار برآمد

و آتش به سَر غنچۀ گلنار برآمد

آوازه اش از خانۀ خمّار برآمد 

دیبای جمال تو به بازار برآمد

آن کام میسر شد و این کار برآمد

کز باغ دلش بوی گُل یار برآمد

سعدی (غزل)

( دکلمه) ثابت ایمانی

زیبد که زدرگاهت نومید نگردد باز 

آن کس که به امیدی برخاک دَرت افتد 

عراقی (غزل)