برگ سبز ۲

چشم بگشا که جلوهٔ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

 شاهدی از دکان باده فروش

 حلقۀ بندگی پیر مغان کرده

بسته زنّار هم‌چو ترسایان

گفتم ای دستگیر مخموران

جام گیتی نمای داد به من

گر تو خواهی که شوی اندکی محرم

گفتم این باده از پیالۀ کیست

تا که از پیر دیر پرسیدم

هیچ‌کس زین حدیث لب  نگشود

که سراسر جهان و هر چه در اوست

به رهی می‌گذشت سرخوش دوش

کرده چون دُرّ عاشق در گوش

جام بر دست و طیلسان بر دوش

از کجا می‌رسی چنین مدهوش

گفت زین باده جرعه‌ای کن نوش

در خرابات راز را می پوش

که ز سودای کیست این همه جوش

 که ز سودای کیست این همه جوش

ناگهان چنگ برکشید خروش

عکس یک پرتوی است از رُخ دوست

خواهم ای دل محو دیدارت کنم

واله آن ماه رُخسارت کنم

جلوه‌گاه روی دلدارت کنم

بستۀ آن زُلف طرارت کنم

تا شوی آواره از شهر و دیار

بگسلی زنجیر عقل و اختیار

تا شوی بیگانه از خویش و تبار

سر به صحرا پس‌نهی‌دیوانه‌وار 

ساعتی در خود نگر تا كیستی

در جهان بهر چه عمری زیستی

از كجای و ز چه جایی چیستی

جمع هستی را بزن بر نیستی   

از جمادی بردمت پس در نبات

خُرّمت کردم زباد التفات

وندر آنجا دادمت رزق و حیات

چون ز خارستان تن یابی نجات

باز خواهم دربه در گردانمت

مطلق از جنس بشر گردانمت

از حقیقت با خبر گردانمت

ثابت از دور دگر گردانمت

ما در دو جهان غیر خدا یار نداریم

مسكین و فقیریم و به كاشانهٔ دنیا

ما جز غم او هیچ دگر كار نداریم

با نیك و بد هیچ كسی كار نداریم