برگ سبز ۲۰۲

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

ای عشق همه بهانه از توست 

آن بانگِ بلندِ صبحگاهی 

من اندوهِ خویش را ندانم 

ای آتشِ جانِ پاكبازان  

افسون شدة تو را زبان نیست 

كشتی مرا چه بیم دریا 

گر باده دهی وگر نه غم نیست  

می را چه اثر به پیش چشمت

پیش تو چه توسنی كند عقل 

من می‌گذرم خموش و گمنام 

چون سایه مرا ز خاك برگیر

من خامشم این ترانه از توست

وین زمزمة شبانه از توست

این گریة بی‌بهانه از توست

در خرمنِ من زبانه از توست

ور هست همه فسانه از توست

طوفان ز تو و كرانه از توست

مست از تو، شرابخانه از توست

كاین مستی شادمانه از توست

رام است كه تازیانه از توست

آوازة جاودانه از توست

كاین جا سر و آستانه از توست

من اندُهِ خویش را ندانم   

ای آتشِ جانِ پاكبازان 

افسون شدة تو را زبان نیست  

كشتی مرا چه بیم دریا 

گر باده دهی وگرنه غم نیست

می را چه اثر به پیش چشمت  

پیش تو چه توسنی كند عقل 

من می‌گذرم خموش و گمنام 

چون سایه مرا ز خاك برگیر

این گریة بی‌بهانه از توست

در خرمنِ من زبانه از توست

ور هست همه فسانه از توست

طوفان ز تو و كرانه از توست

مست از تو، شرابخانه از توست

كاین مستی شادمانه از توست

رام است كه تازیانه از توست

آوازة جاودانه از توست

كاین‌جا سر و آستانه از توست

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

حلقة پیرِ مغانم ز ازل در گوش است

بر سر تُربتِ ما چون گذری همّت خواه  

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود  

سر ما خاك ره پیر مغان خواهد بود

ما همانیم كه بودیم و همان خواهد بود

كه زیارتگهِ رندانِ جهان خواهد بود

سر ما خاك ره  پیر مغان خواهد بود