برگ سبز ۲۲۷

نكرد با سر زلف تو هیچ كار دلم 

در آرزوی خلاصی ز تنگنای وجود 

كدام دل، ز كجا دل، چه راست دل، كو دل 

بِبُرد در طلب وصل، روزگار دلم

به گرد سینه برآمد هزار بار دلم

كه از دو دیده برون كردی و نگار دلم

من ساكن خاك كوی عشقم 

بیچارگی است چارة عشق

نتوانم از این دیار برگشت

دانی چه كنم چو یار برگشت

بنشینم و صبر پیش گیرم 

دنبالة كار خویش گیرم

شبی یاد دارم كه چشمم نخفت

كه من عاشقم گر بسوزم رواست 

بگفت ای هوادار مسكین من

چو شیرینی از من به در می‌رود

همی گفت و هر لحظه سیلاب و درد 

كه ای مدعی عشق كار تو نیست  

تو بگریزی از پیش یك شعله خام 

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت  

شنیدم كه پروانه با شمع گفت

تو را گریه و سوز باری چراست

برفت از برم یار شیرین من

چو فرهادم آتش به سر می‌رود

فرو می‌دویدش به رُخسار زرد

كه نه صبر داری نه یارای ایست

من استاده‌ام تا بسوزم تمام

مرا بین كه از پای تا سر بسوخت

دردا كه چو روزگار برگشت 

رحمت كن اگر شكسته‌ای را 

از من دل و صبر و یار برگشت

صبر از دل بی‌قرار برگشت

دردا كه چو روزگار برگشت

رحمت كن اگر شكسته‌ای را 

من ساكن خاك كوی عشقم  

بیچارگی است چارة عشق 

بنشینم و صبر و پیش گیرم 

از من دل و صبر و یار برگشت

صبر از دل بی‌قرار برگشت

نتوانم از این دیار و برگشت

دانی چه كنم چو یار برگشت

دنبالة كار خویش گیرم

بنشینم و صبر و پیش گیرم 

دنبالة كار خویش گیرم