برگ سبز ۲۲۸

ی زندگی تن و توانم همه تو

توهستی من شدی ازآنی همه من

جانی و دلی ای دل و جانم همه تو 

من نیست شدم درتو از آنم همه تو 

اوحدالدین کرمانی (رباعی)

روشنک (دکلمه)

به سوی من که رساند نسیم یار مرا ؟

مرابه وصل توخوش روز و روزگاری بو

که نیست قوت برخاستن غبارمرا

شب فراق سیه کرد روزگارمرا 

نظام الدین احمد شرمی (غزل)

روشنک (دکلمه)

من وصل رقیبان تو را تاب ندارم

حال دل خود عرضه کنم پیش طبیبان

چون سایه رقیبی شب مهتاب ندارم 

تب دارم و دل می تپد و خواب ندارم 

-عاصفی هروی (غزل)

قوامی (آواز)

گر زلف پریشانت در دست صبا افتد

ما کشتی صبرخود در بحرغم افکندیم

گرزلف سیاهت را من مشک خطا گفتم

آن باده که دلها را از غم دهد آزادی

احوال دل حافظ از دست غم هجران

هرجا که دلی باشد در دام بلا افتد 

تا آخراز ین طوفان هرتخته کجا افتد 

در تاب مشو جانا در گفته خطا افتد 

پُرخون جگر گردد چون دوربه ما افتد 

چون عاشق سرگردان کزدوست جدا افتد 

حافظ (غزل)

روشنک (دکلمه)

سیل را گنج شمارد دل دیوانۀ ما

گرد بادی شود و دامن صحرا گیر

بحر را تنگ درآغوش کِشد دانۀ ما 

گر به دیوار فتد سایۀ دیوانۀ ما 

صائب تبریزی (غزل)