برگ سبز ۲۴۳

همه شب راه دلم بر خَم گیسوی تو بود

رهروِ عشق ازاین مرحله آگاهی داشت

آه ازاین راه که باریک ترازموی توبود

که ره قافلۀ دِیر و حرم سوی تو بود

فروغی بسطامی(غزل)

(آواز) ذبیحی

همه شب راه دلم برخَم گیسوی تو بود

رهروِ عشق ازاین مرحله آگاهی داشت

گر نهادیم قدم بر سَر هستی شاید

زان شکستم به هم آیینۀ خودبینی را

پیر پیمانه کِشان شاهد من بود مدام

ماه نوخاسته از گوشۀ گردون سَرزد

نَفَس خرم جبریل و دَم باد مسیح

هیچ کس آب زسَرچشمۀ مقصود نخورد

آه از این راه که باریک ترازموی توبود

که ره قافلۀ دِیر و حرم سوی تو بود

که سَرهمت ما بر سَر زانوی تو بود 

که نگاهم همه در آینۀ روی تو بود

که همه مستیَم از نرگس جادوی تو بود

که خجالت زدۀ گوشۀ ابروی تو بود

همه از معجزۀ لعل سخنگوی تو بود 

مگر آن تشنه که جایش به لب جوی تو بود

زان شکستم به هم آیینۀ خودبینی را

دوش با ماه فروزنده فروغی می گفت

که نگاهم همه در آینۀ روی تو بود

کافتاب آیتی از طلعت نیکوی تو بود 

قوامی (آواز)

تا ما به سَرکوی توآرام گرفتیم

در آتش تیمار تو تا سوخته گشتیم

از مدرسه و صومعه کردیم کناره

خال وکُله تو صنما دانه و دامست

امروزچه ا ر صحبت می گشت بریده ؟

اندر صف دل سوختگان نام گرفتیم 

در کنج خرابات مِی و جام گرفتیم 

در میکده و مِصطبه آرام گرفتیم 

ما در طلب دانه ره دام گرفتیم 

این نیز هم از صحبت ایام گرفتیم

سنایی غزنوی (غزل)

(دکلمه)

بنمای رخ که باغ وگلستانم آرزوست

گفتی به ناز:" بیش مرنجان مرا برو"

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست 

آن گفتنت که "بیش مرنجانم" آرزوست 

مولوی(غزل)

خوانساری (آواز)

رفتی ز پیش دیده و بر جان نشسته ای

ازما چه دیده ای که به صد سوزهمچوشمع

برچشم غیر اگر بنِشستی به دلبری

ای غم اگر عهد تو بشکستم ؟

ای اشک هرچه ریزمت از دیده زیرپا

از خاطرم چواشک به دامان نشسته ای

خندان میان بزم حریفان نشسته ای 

اندیشه کن چواشک که لرزان نشسته ای

نازم تو را که بر سَر پیمان نشسته ای

بینم که باز بر سَر مژگان نشسته ای 

فرھاد اشتری(غزل)

(دکلمه)

دَی شیخ با چراغ همی گشت گِرد شهر

گفتم که یافت می نشود جسته ایم ما

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفت:" آنکه یافت می نشود آنم آرزوست" 

مولوی(غزل)