برگ سبز ۲۴۴

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم  

جلوه بر من مفروش ای مَلِك‌الحاج كه تو 

سوزِ دل، اشكِ روان، آهِ سحر، نالة شب

این عجب بین كه چه نوری ز كجا می‌بینم

خانه می‌بینی و من خانه خدا می‌بینم

این همه از اثر لطف شما می‌بینم

بیرون نرود مهر تو گر خون رود از دل 

افسانه شد از بی‌خبری در همة شهر 

گردون به من آن ‌كس كه هجر تو كه مشكل  

مهر تو نه خون است كه بیرون رود از دل

گفت آنكه غم عشق به افسون رود از دل

در وصف مرا كینة گردون رود از دل

نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد 

صوفی ما كه ز وِردِ سحری مست شدی            

ای بسا خرقه كه مستوجب آتش باشد

شامگاهش نگران باش كه سرخوش باشد

به جان پیر خرابات و  حق صحبت او 

 بهشت اگر چه نه جای گناهكاران است

چراغِ صاعقة آن سَحاب روشن باد 

مكن به چشم حقارت نگاه در منِ مست 

نمی‌كند دلِ من میل زهد و توبه ولی  

مدام خِرقة حافظ به باده در گروست  

كه نیست در سر من جز هوای خدمت او

بیار، بیار، بیار باده كه مستظهرم به همت او

كه زد به خرمنِ ما آتشِ مُحبّت او

كه نیست معصیت و زهد بی‌مَشیت او

به نام خواجه بكوشیم و فرِّ دولت او

مگر ز خاكِ خرابات  بود فطرت او

نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد 

صوفی ما كه ز وِردِ سحری مست شدی 

ای بسا خرقه كه مستوجب آتش باشد

شامگاهش نگران باش كه سرخوش باشد