برگ سبز ۲۴۷

صد خانه اگر به طاعت آباد كنی  

گر بنده كنی ز لطف آزادی را  

به زان نبود كه خاطری شاد كنی

بهتر كه هزار بنده آزاد كنی

موج گیسو نگر، آرامِ بنا گوش ببین 

ور به سردی نگرد سوی تو افسرده مشو

سخن تلخ ندیدم كه بگوید، ور گفت 

سایه و روشن آن زلف سمن‌پوش ببین

سردی عشوه مبین، گرمی آغوش ببین

سخن تلخ رها كن، لب پُر نوش ببین

نه در این شهر رود ظلم بر ارباب نظر 

طلب یار وفادار مكن در عالم  

عاشق دلشده هر جا كه بود مظلوم است

زحمت خود مده ای دل كه وفا معدوم است

دیدن روی تو و دادن جان مطلب ماست

بت روی تو پرستیم و ملامت شنویم  

شرب می با لب شیرین تو ما راست حلال 

نیست جز وصف رُخ و زلف تو ما را سخنی 

در تو یك یارب ما را اثری نیست ولی 

پرده بردار ز رُخساره كه جان بر لب ماست

بت‌پرستی اگر این است كه این مذهب ماست

بی‌خبر زاهد از این ذوق كه در مشرب ماست

در همه سال و مه این قصة روز و شب ماست

قدسیان را به فلك غلغله از یارب ماست

فرصت الدوله شیرازی (غزل)

یك همدم و همنفس ندارم

دارم هوس و نمی‌دهد دست   

می‌میرم و هیچ‌كس ندارم

آن نیست كه این هوس ندارم