گلهای صحرایی ۳

      
           
ترانه: آذر          
           
 

تا بِِه دیدنُم آیی به پای بوتۀ صحرا

تا بِِه دیدنُم آیی چو مجنون بیكس و تنها

تا بِه دیدنُم آیی گل صحرایی از بهر تو

تا بِِه دیدنُم آیی به داغ دل چنو گلها

شد سحر، شد سحر، شد سحر نیومد یار مو

تا بِه دیدنِت آیُم پرِ مرغو گِزید

تا بِه دیدنِت آیُم بیابونها به پشت سر

تا بِه دیدنِت آیُم ز مادر دِل بریدُم

تا بِه دیدنِت آیُم دلُم را همچو جان

شد سحر، شد سحر، شد سحر نیومد یار مو

نشستُم گُلم نخُفتُم تا سحر

نشستُم گُلم نخُفتُم تا سحر

بستم  گُلم نخُفتُم تا سحر

 نشستم گُلم نَخُفتُم تا سحر

 پژمرده گلها چنو دل بیمار مو

بارِت گُشادم گُلم كه بینُم روی تو

نهادُم گُلم كه بینُم روی تو

ناله كردُم گُلم كه بینمُ روی تو

بر كس ندادُم گُلم که بینُم روی تو

پِِِژمرده گل هاچنو دل بیمار مو

 
           
        بیژن ترقی (شعرمحلی)  
           
گوینده: روشنك          
 
       
 

ز بوی زلف تو مفتونُم ای گل

من عاشق ز عشقت بیقرارُم

ز رنگ و بوی تو دلخونُم ای گل

تو چون لیلی و من مجنونُم ای گل

 
           
        بابا طاهر (دو بیتی)  
           
گوینده: روشنك          
           
 

دل مو غیرِ تِه دلبر نگیره

دل مو سوته و مهر تِه آذر

بهجای گوهری جوهر نگیره

نبینُم سوته آذر در نگیره

 
           
        بابا طاهر (دو بیتی)  
           

دکلمه: روشنك

         
           
 

به دریای غمت دل غوطه ور بی

به چشمم قطرههای اشك خونین

مرا بار فراغت بر جگر بی

تو گویی لالۀ باغ نظر بی*

 
           
        بابا طاهر (دو بیتی)  
           

ترانهآذر

         
           
 

تا بِِه دیدنُم آیی به پای بوتۀ صحرا

تا بِِه دیدنُم آیی چو مجنون بیكس و تنها

تا بِه دیدنُم آیی گل صحرایی از بهر تو

تا بِِه دیدنُم آیی به داغ دل چنو گلها

شد سحر، شد سحر، شد سحر نیومد یار مو

تا بِه دیدنِت آیُم پرِ مرغو گِزید

تا بِه دیدنِت آیُم بیابونها به پشت سر

تا بِه دیدنِت آیُم ز مادر دِل بریدُم

تا بِه دیدنِت آیُم دلُم را همچو جان

شد سحر، شد سحر، شد سحر نیومد یار مو

یار آهو بره گُل قد سروت الهی خم نگردد گُلُم بگیرُم دامَنِت

یار آهو بره گُل قد سروت الهی خم نگردد گُلُم بگیرُم دامنت

یار گُلُم، یار گُلُم، یار گُلُم دمی آیُم بَرِت

نشستُم گُلم نخُفتُم تا سحر

نشستُم گُلم نخُفتُم تا سحر

بستم  گُلم نخُفتُم تا سحر

نشستم گُلم نَخُفتُم تا سحر

پژمرده گلها چنو دل بیمار مو

بارِت گُشادم گُلم كه بینُم روی تو

نهادُم گُلم كه بینُم روی تو

ناله كردُم گُلم كه بینمُ روی تو

بر كس ندادُم گُلم که بینُم روی تو

پِِِژمرده گل هاچنو دل بیمار مو

یار آهو بره گُل دلِ شادِت الهی غم نگردد گُلُم بگیرُم دامَنِت

یار آهو بره گُل دعای صبح و شامِ مو همینه گُلُم بگیرُم دامَنِت

یار گُلُم نشینُم در بَرِت نُقلِ فراوان گُلُم بریزُم  بر سرِت

 
           
        بیژن ترقی (شعرمحلی)  
           

گوینده: روشنك

         
           
  
گل صحرایی را رایحهای دلانگیز است.       
           

 

* ز مژگان خدنگت خورده ام تیر که هر دم سوج دل زان بیشتر بی

     
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           

 

Back to programme page