برگ سبز ۳۱۲

 گوینده (فیروزه امیر معز )

آنكه پا مالِ جفا كرد چو خاكِ راهم

خاك می بوسم و عذرِ قدمش می خواهم

ذره ی خاكم و در كوی تواَم وقت خوش است

ترسم ای دوست كه بادی بِبَرَد نا گاهم

بسته ام در خَمِ گیسوی تو اُمّیدِ دراز

آن مبادا كه كند دستِ طلب كوتاهم

با منِ راه نشین خیز و سوی میكده آی

تا در آن حلقه ببینی كه چه صاحب جاهم

مست بگذشتی و از حافظت اندیشه نبود

آه اگر دامنِ حُسنِ تو بگیرد آهم

حافظ (غزل)

زدلبری نتوان لاف زد به آسانی

هزار مژده در این كار هست تا دانی

بجز شكر دهنی مایه هاست خوبی را

به خاتمی نتوان زد دم از سلیمانی

هزار سلطنت دلبری بدان نرسد

كه در دلی به هنر خویش را بگنجانی

چه گرد ها كه بر انگیختی زهستی من

مباد خسته سمندت كه تیز می رانی

به همنشینی رندان سری فرود آور

كه گنج هاست در این بی سری و سامانی

حافظ (قصیده)

آواز (گلپایگانی) 

 هزار جهد بكردم كه سّر عشق بپوشم

 نبود بر سر آتش میسرم كه نجوشم

 بهوش بودم از اول كه دل به كس نسپارم

 شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

 حكایتی زدهانت به گوش جان من آمد

 دگر نصیحت مردم حكایتست بگوشم

 مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم

 كه از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

 هزار جهد بكردم كه سّر عشق بپوشم

 نبود  بر سر آتش میسرم كه نجوشم

سعدی (غزل)