گلهای جاویدان ۸۵

به چه كار آیدت زگل طبقی  

گل همین پنج روز و شش باشد  

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

شیخ استاد گشت نوآموز  

منتهی بود مبتدی شد باز   

رهبرش گشت شمس تبریزی

درس خواندی به حدمتش هر روز

مقتدا بود مقتدی شد باز

آن که بودش نهاد خون ریزی

ای خردمند زما دور که ما مستانیم  

عشق بازی و هوس کار خردمندان نیست  

کار ما با تو به یک جرعه نمی آید راز  

مردم از ورطۀ دریای ملامت رَستند 

از ملامت چه خبر عاشق سرگردان را  

مستمندیم و از این بی خبری می طلبیم

بزن ای مطرب از آن پرده که در رقص آییم  

به یکی جرعه ز تو عقل و خرد بـِستانیم

عاشقانیم و از این بی خبر و حیرانیم

نسبتی نیست که تو هشیاری و ما مستانیم

ما همه کشتی خود سوی ملامت رانیم

بی ملامت سر از این راه کجا گردانیم

دردمندیم و از آن در طلب درمانیم

بده ای ساقی از آن باده که جان افشانیم

بروید ای حریفان بِـِکشید یار ما را 

به مبارکیّ و شادی چو نگار من درآید   

چو جمال او بتابد چه بُوَد جمال خوبان؟ 

برو ای دل ِسبک روْ به یمن به دلبرمن 

به من آورید آخر صنم گریز پا را

بنشین نظاره می کن تو عجایب خدا را

که رخ چو آفتابش بـِکُشَد چراغ ها را

برسان سلام و خدمت تو عقیق بی بها را

شاد آمدی شاد آمدی ناگه زدر باز آمدی  

خوش بینمت خوش بینمت ماه پریوش بینمت

زاری کنان زاری کنان پیش رخ تو بیدلان 

بنشین و خوش بنشین و خوش چون محرم راز آمدی

دوری مگر دوری مگر با شیوۀ ناز آمدی

چون بلبل و گل ناگهان با برگ وبا ساز آمدی

زاری کنان زاری کنان پیش رخ تو بیدلان  

صبری بکن صبری بکن یا جامۀ صبری بده   

چون بلبل و گل ناگهان با برگ وبا ساز آمدی

چون یوسف مصری دگر با قدر و اعزاز آمدی

گر رود دیده و عقل و خرد و جان تو مرو   

هست طومار دل من به درازیِّ ابد

که مرا دیدن تو بهتر از ایشان تو مرو

بر نوشته زسرش تا سوی پایان «تو مرو»

گر رود دیده و عقل و خرد و جان تو مرو 

آفتاب و فلك اندر كـَنـَفِ سایۀ تست       

ای كه دُرد سخنت صافتر از طبع لطیف

كه مرا دیدن تو بهتر از ایشان تو مرو

گر رود این فلك و اختر تابان تو مرو

گر رود صِفوت این طبع سخن دان تو مرو

با تو هر جزو جهان باغچه و بُستان ست  

هجر خویشم مَنَما  هجر تو بس سنگدل ست 

اهل ایمان همه در خوفِ دم خاتمت اند 

کی بُوَد ذرّه كه گوید كه «تو مرو ای خورشید»  

لیك تو آب حیاتی، همه خَلقان ماهی   

در خزان گر برود رونق بُستان تو مرو

ای شده لعل ز تو سنگ بدخشان تو مرو

خوفم از رفتن توست ای شه ایمان تو مرو

كی بُوَد بنده كه گوید به تو سلطان «تو مرو»

از كمال كرم و رحمت و احسان تو مرو