گلهای جاویدان ۹۱


روشنک (دکلمه) : گلهای جاویدان
	به چه کار آیدت زگُل طبقی گُل همین پنج روز و شِش باشد	ازگلستان من بِبَر ورقی وین گلستان همیشه خوش باشد
			سعدی (گلستان قطعه)

	یکی را ازملوک عرب حدیث لیلی و مجنون بگفتند و شورش حال او که با کمال فضل و بلاغت سَردربیابان نهاده است و زمام عقل از دست داده . بفرمودش تا حاضرآوردند و ملامتش کردن گرفت و که درشرف انسانی چه خلل دیده ای که خوی حیوانی گرفتی و ترک عیش آدمی گفتی . بنالید و گفت :

	کاش کانان که عیب من جویند تا به جای ترنج در نظرت	رویت ای دلسِتان بدیدندی بی خبر دستها بُریدندی

	تا حقیقت معنا برصورت دعوی گواهی دادی و ملِک را دل برآمد که جمال لیلی را مطالعه کردن تا بداند که چه صورت است که موجب چندین فتنه است . بفرمود طلب کردن دراحیاء عرب بگردیدند وبه دست آوردند و پیش ملِک درصحن سَراچه بداشتند . ملِک درهیآت او نظرکرد. شخصی دید سیه فام باریک اندام درنظرش حقیر آمد به حکم آنکه کمترین خُدّام حرم او به جمال ازاو پیش بودند و به زینت بیش. مجنون به فراست دریافت و گفت : «ای ملِک ازدریچۀ چشم مجنون به جمال لیلی نظرباید کرد تا سِرّ مشاهدۀ اوبر تو تجلّی کند.»

	تندرستان را نباشد دَرد ریش گفتن اززنبوربی حاصل بُود تا ترا حالی نباشد همچو ما سوزمن با دیگری نسبت مکن	جزبه همدردی نگویم دَرد خویش با یکی درعمرخود ناخورده نیش حال ما باشد تو را افسانه بیش او نمک بردست و من برعضو ریش
			سعدی (گلستان) (مثنوی)
روشنک (دکلمه)
	تورا بر دَرد من رحمت نیاید که با اوقصّه برگویم همه روز	رفیق من یکی همدرد باید دوهیزم را با هم خوشتربُود سوز
			سعدی (مثنوی)

	پارسایی را دیدم به محبت شخصی گرفتار، نه طاقت صبر و نه یارای گفتار، چندانکه ملامت دیدی و غرامت کشیدی ترک تصابی نگفتی و گفتی:

	کوته نکنم زدامنت دست بعد ازتو ملاذ و ملجآئی نیست	ورخود بزنی به تیغ تیزم هم درتو گریزم درگریزم

	باری ملامتش کردم و گفتم عقل نفیست را چه شد تا نفس خسیست براو غالب آمد . زمانی به فکرت فرو رفت و گفت :

	هرکجا سلطان عشق آمد نماند پاک دامن چون زِیَد بیچاره ای	قوّت بازوی و تقوا را محل اوفتاده تا گریبان در وَحَل
			سعدی (گلستان)
روشنک (دکلمه)
	پیش ما رسم شکستن نبُود عهد وفا را قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد گرمُخَیّر بکنندم به قیامت که چه خواهی	اللَه اللَه تو فراموش مکن صحبت ما را سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را دوست ما را وهمه نعمت فردوس شما را
			سعدی (غزل)
خاطره پروانه ( آواز)
	قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد گرمُخَیّر بکنندم به قیامت که چه خواهی	سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را دوست ما را وهمه نعمت فردوس شما را

روشنک (دکلمه)
	باور از مات نباشد تو در آئینه نگه کن ازسَر زلف عروسان چمن دست بدارد سَر انگشت تحیّر بگزد عقل به دندان آرزو می کُندم شمع صفت پیش وجودت	تا بدانی که چه بوده ست گرفتاربلا را به سَر زلف تو گر دست رسد باد صبا را چون تأمل کند آن صورت انگشت نما را که سراپای بسوزند من بی سر و پا را

خاطره پروانه ( آواز)
	آرزومی کُندم شمع صفت پیش وجودت همه را دیده به رویت نگران است ولیکن مهربانی زمن آموز و گرَم عمر نماند	که سراپای بسوزند من بی سر و پا را خود پرستان ز حقیقت نشناسند هوا را به سَرتربت سعدی بطلب مهرگیا را

روشنک (دکلمه)
	چشم کوته نظران بر ورق روی نگارین مهربانی زمن آموز و گرَم عمر نماند	خط همی بیند وعارف رقم صنع خدا را به سَر تربت سعدی بطلب آب بقا را
			سعدی (غزل)
بنان (آواز)
	فرّح صباح آن که تو بر وی نظر کنی آزاد بنده ای که بُوَد در رکابِ تو دیگر نبات را نخرد مشتری به هیچ ای آفتاب روشن و ای سایۀ همای من با تو دوستی و وفا کم نمی کنم مقدور من سَری است که درپایت افکنم عمری است تا به یاد تو شب روز می کنم گفتی که دیر و زود به حالت نظر کنم	فیروز روز آن که توبر وی گذر کنی خرّم ولایتی که تو آنجا سفر کنی یک بار اگر تبسّم همچون شِکر کنی ما را نگاهی از تو تمناست اگر کنی چندان که دشمنی و جفا بیشتر کنی گر زانکه التفات بدین مختصر کنی تو خفته ای که به گوش آهِ سحر کنی آری کنی چو بر سَرِ خاکم گذر کنی
			سعدی (غزل)
روشنک (دکلمه)
	این هم گُلی بود جاویدان ازگلزار بی همتای ادب ایران: گُلی که هرگز نمیرد. شب خوش .

Back to programme page

گلهای جاویدان ۹۱

لطفآ به گلها کمک کنید

We ask you, humbly, to help.

گلهای جاویدان ۹۱

لطفآ به گلها کمک کنید

We ask you, humbly, to help.

Golha.co.uk | خبرهای گلها را دریافت کنید