گلهای جاویدان ۱۳۷

گلهای جاویدان

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

سعدی,گلستان (مثنوی در بحر خفیف):سعدی

فردا که به محشراندر آید زن و مرد

من عشق ترا به كف نهم پیش برم

از بیم حساب روی ها گردد زرد

گویم كه حساب من ازاین باید كرد

چه در پیدا چه در پنهان علی گویم علی جویم

به هر لفظ و به هر عنوان علی گویم علی جویم

به هر تفسیر و هر تبیان علی گویم علی جویم

به هر مرز و به هر سامان علی گویم علی جویم

به هر دردی پی درمان، علی گویم علی جویم

به هر دم از سر ایمان، علی گویم علی جویم

به هر نغمه به هر الحان، علی گویم علی جویم

چه در باغ و چه در بستان، علی گویم علی جویم

از یار یگانه سوی بیگانه روند

در آتش اشتیاق مستانه روند

در آتش خویش چون دمی جوش كنم

گیرم جامی كه عقل بی هوش كند

خواهم كه دمی ترا فراموش كنم

در جام در آیی و ترا نوش كنم

مولانا،  دیوان شمس تبریزی، (رباعی)

شبها كه به كوی تو نیاید چه كند

دیوانه كه زنجیر نخاید چه كند

سوز دل عاشقان شررها دارد

نشنیدستی كه آهِ دل سوختگان

درد دل بی دلان اثرها دارد

حضرت رحمتش گذرها دارد

چنان سر مست و حیرانم من امشب

دلا زین سان كه می یابی خرابم

گهی شمع و گهی پروانه ام من

گهی با ظلمت كفرم من امروز

زمن چشم ادب امشب مدارید

كه خود را هم نمی دانم من امشب

یقین می دان نه زین سانم من امشب

گهی جان، گاه جانانم من امشب

گهی با نور ایمانم من امشب

كه بس مجنون و حیرانم من امشب

گفتم چشمم گفت بِه راهش می دار

گفتم كه دلم گفت چه داری در دل

گفتم جگرم گفت پر آهش می دار

گفتم غم تو گفت نگاهش می دار

سر گشته و حیران توام دستم گیر

من بی سرو سامان توام دستم گیر

زان دم كه ترا به عشق بشناخته ام

بخرام تو سر مست به خرگاه دلم

بس نَردِ نهان كه با تو من باخته ام

كز بهر تو خرگاه بپرداخته ام

عاشق روی جان فزای توایم

تو به رخسارْ آفتابی و مه

تا تو زین پرده روی بنمایی

ای كه ما در میان مجلس انس

خیره چون دشمنان مكُش ما را

تو رضا می دهی به كشتن ما

رحمتی كن كه در وفای توایم

ما همه ذره در هوای توایم

منتظر بر در سرای توایم

بی خود از شربت لقای توایم

كآخر ای دوست آشنای توایم

ما همه بندۀ رضای توایم