گلهای جاویدان ۱۳۹

گلهای جاویدان

به چه کار آیدت ز گل طبقی

گل همین پنج روز و شش باشد

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

سعدی,گلستان ( مثنوی در بحر خفیف)

معاشران، گره از زلف ِ یار یاز كنید

حضورِ خلوت ِانس است و دوستان جمع اند

شبی خوش است بدین قصه اش دراز كنید

و اِن یَكاد بخوانید و در فراز كنید

رباب و چنگ به بانگ ِ بلند می گویند

كه گوش ِ هوش به پیغام اهل ِ راز كنید

ساقی به نور باده بر افروز جام ما

مُطرب بگو كه كار جهان شد به كام ما

هر گز نمیرد آن كه دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جریدۀ عالم دوام ما

بیا كه قصر ِ اَمل سخت سست بنیادست

بیار باده كه بنیاد ِ عمر بَر بادست

غلامِ همت ِ آنم كه زیر چرخ كبود

ز هر چه رنگ ِ تعلق پذیرد آزادست

تاب بنفشه می دهد طرّۀ مشكسای ِتو

عشق تو سرنوشت من، خاك دَرت بهشت من

خوش چمنی ست عارضت خاصه كه در بهار حُسن

مهر رُخَت سرشت من، راحت من رضای تو

حافظ خوش سخن بود مرغ ِ سخن سرای تو

اساس توبه كه در محكمی چو سنگ نمود

بیار باده كه در بارگاه استغنا

ازین رباط دو در چون ضرورت ست رحیل

به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می باش

مقام عیش مُیَسر نمی شود بی رنج

زبانِ كلك تو حافظ چه شُكرِ آن گوید

صلای سر خوشی ای صوفیان ِ باده پرست

ببین كه جام زجاجی چه طرفه اش بشكست

چه پاسبان و چه سلطان چه هوشیار و چه مست

رَواق و طاق معیشت چه سر بلند و چه پست

كه نیستی ست سر انجام هر كمال كه هست

بلی به حكم بلی بسته اند عهد اَلست

كه تحفۀ سخنت می برند دست به دست

بندۀ عشقم و از هر دو جهان آزادم

نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار

چه كنم حرف دگر یاد نداد استادم

دکلمه :بهرام سلطانی و روشنك

گفتم كه «ماه من شو» گفتا «اگر بر آید»

گفتا «ز ماهرویان این كار كمتر آید»

حسب حالی ننوشتیم و شد ایامی چند

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید

چون می از خُم به سبو رفت و گل افكند نقاب

زاهد از كوچۀ رندان به سلامت بگذر

ای گدایان خرابات! خدا یارِ شماست

محرمی كو كه فرستم به تو پیغامی چند

هم مگر پیش نهد لطف شما گاهی چند

فرصت عیش نگه دار و بزن جامی چند

تا خرابت نكند صحبت بد نامی چند

چشم انعام مدارید ز انعامی چند

این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هرگز نمیرد. شب خوش.