گلهای جاویدان ۱۴۱

دکلمه:روشنک            

گلهای جاویدان

           
  به چه کار آیدت ز گل طبقی

گل همین پنج روز و شش باشد

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

   
       

سعدی,گلستان ( مثنوی در بحر خفیف)

 
             
  تا خبر دارم از او بی خبر از خویشتنم

پیرهن می بدرم دَم به دَم از غایت شوق

با وجودش زمن آواز نیاید كه منم

كه وجودم همه او گشت و من این پیرهنم

   
        سعدی(غزل)    
             
 

روزگاریست كه سودا زدۀ روی توام

چشم بر هم نزنم گر تو به تیرم بزنی

خوابگه نیست مگر خاك سر كوی توام

لیك ترسم كه بدوزد نظر از روی توام

   
        سعدی(غزل)    
             
 

من چه در پای تو ریزم كه خورای تو بُوَد

خوش بُوَد ناله دلسوختگان از سر درد

سر نه چیزیست كه شایسته پای تو بُوَد

خاصه دردی كه به امید دوای تو بُوَد

   
        سعدی(غزل)    
             
 

ای دریغا گر شبی در بر خرابت دیدمی

این تمنایم به بیداری مُیسر كِی شود

سرگِران از خواب و سرمست از شرابت دیدمی

كاشكی خوابم گرفتی تا به خوابت دیدمی

   
        سعدی(غزل)    
             
 

خبر از عشق ندارد كه ندارد یاری

می حرامست ولیكن تو بدین نرگس مست

دل نخوانند كه صیدش نكند دلداری

نگذاری كه زپیشت برود هشیاری

   
        سعدی(غزل)    
             
 

ندانمت به حقیقت كه در جهان به كه مانی

چو پیش خاطرم آید خیال صورت خوبت

تو پرده پیش گرفتیو ز اشتیاق جمالت

جهان و هر چه در او هست، صورتند و تو جانی

ندانمت كه چه گویم ز اختلاف معانی

ز پرده ها به در افتاد راز های نهانی

   
        سعدی(غزل)    
             
آواز: گلپایگانی            
 

بر آتش تو نشستیم ودود عشق بر آمد

ترا كه دیده زخواب خُمار باز نباشد

به پای خویشتن آیند عاشقان به كمندت

من ای صبا ره رفتن به كوی دوست ندانم

روان روشن سعدی كه شمع مجلس تست

تو ساعتی ننشستیكه آتشی بنشانی

ریاضت منِ شب تا سحر نخفته چه دانی

كه هر كه را تو بگیری زخویشتن برهانی

تو می روی به سلامت سلام ما برسانی

به هیچ كار نیاید گَرَش نسوزانی

   
        سعدی(غزل)    
             
دکلمه:روشنك            
 

دلبرا، پیش وجودت همه خوبان عدمند

خون صاحب نظران ریختی ای كعبه حُسن

گاهگاهی بگذر در صف دلسوختگان

بندگان را نه گزیرست زحكمت نه گریز

 

سروران در ره (بر در) سودای تو خاك قدمند

قتل اینان كه روا داشت كه صید حَرمند

تا ثناییت بگویند و دعایی بدمند

چه كنم ار بكُشی ور بنوازی خَدَمند

   
        سعدی(غزل)    
             
آواز: قوامی            
 

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

شهری اندر طلبت سوختۀ آتش

خون صاحب نظران ریختی ای كعبه حُسن

گاهگاهی بگذر در صف دلسوختگان

هر خم زلف پریشان تو زندان دلی ست

تو سبكبالِ قوی حال كجا دریابی

سروران در ره (بر در) سودای تو خاك قدمند

عشق خلقی اندر هَوست غرقه دریای غمند

قتل اینان كه روا داشت كه سیل حرمند

تا ثنائیت بگویند و دعایی بدمند

تا نگویی كه اسیران كَمَندِ تو كَمَند

كه ضعیفان غمت بار كشان ستمند

   
        سعدی(غزل)    
             
روشنك            

این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هرگز نمیرد. شب خوش.

   
             
             
             
             
             
             
             
             
             
             
             


Back to programme page