گلهای جاویدان ۱۴۲

گلهای جاویدان

به چه کار آیدت ز گل طبقی

گل همین پنج روز و شش باشد

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

سعدی,گلستان ( مثنوی در بحر خفیف)

ساقی به نور باده بر افروز جام ما

مطرب بگو كه كار جهان شد به كام ما

مقام امن و می بی غش و رفیق شفیق

جهان و كار جهان جمله هیچ در هیچ است

دریغ و درد كه تا این زمان ندانستم

بیا كه توبه زلعل نگار و خندۀ جام

حلاوتی كه ترا در چه زنخدان است

گرت مُدام مُیَسر شود زهی توفیق

هزار بار من این نكته كرده ام تحقیق

كه كیمیای سعادت رفیق بود رفیق

تصویریستكه عقلش نمی كند تصدیق

به كُنهِ آن نرسد صد هزار فكر عمیق

مژدۀ وصل تو كو كز سر جان بر خیزم

بر سر تُربت من با می و مطرب منشین

طایر قُدسم و از دام جهان بر خیزم

تا به بویت زلحد رقص كنان بر خیزم

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

دل كه آیینۀ شاهیست غباری دارد

در نظر بازی ما بی خبران حیرانند

عاقلان نقطۀ پرگار وجودند ولی

خِرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

از خدا می طلبم صحبت روشن رایی

من چنینم كه نمودم دگر ایشان دانند

عشق داند كه درین دایره سرگردانند

حاصل کارگه كون و مكان این همه نیست

بر لب بحر فنا منتظریم ای ساقی

باده پیش آر كه اسباب جهان این همه نیست

فرصتی دان كه زلب تا به دهان این همه نیست

سال ها دل طلب جام جم از ما می كرد

گوهری كز صدف كون و مكان بیرون بود

وآنچه خود داشت زبیگانه تمنا می كرد

طلب از گمشدگان لب دریا می كرد

صوفی از پرتو مِی راز نهانی دانست

عرضه كردم دو جهان بر دل كار افتاده

گوهر هر كس ازین لعل توانی دانست

بجز از عشق تو باقی همه فانی دانست

درخرابات مغان نور خدا می بینم

كیست دُردی كش این میكده یارب كه درش

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال

سوز دل، اشك روان، آه سحر، نالۀ شب

نیست در دایره یك نقطه خلاف از كم و بیش

دوستان عیب ِ نظر بازی حافظ مكنید

این عجب بین كه چه نوری زكجا می بینم

قبلۀ حاجت و محراب دعا می بینم

با كه گویم كه درین پرده چِها می بینم

این همه از اثر لطف شما می بینم

كه من این مسئله بی چون و چرا می بینم

كه من او را زِ مُحبانِ خدا می بینم

این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هرگز نمیرد. شب خوش.