گلهای جاویدان ۱۴۵

گلهای جاویدان برنامهٔ شمارهٔ ۱۴۵

گوینده (نامعلوم):

به چه کار آیدت ز گل طبقی

گل همین پنج روز و شش باشد

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

سعدی، گلستان ( مثنوی در بحر خفیف)

ای صبا آنچه شنیدی زلب یار بگو

هم تو داری خبر از زلف شكن اندر شكنش

شرح غارتگری زلف دلاویز بگو

عاشقان محرم رازند نه اغیار بگو

پیش ما قصه دل های گرفتار بگو

قصۀ غمزه آن چشم ستمكار بگو

چون حكایت كنی از دوست من از غایت شوق

باز صد بار بگویم كه دگر بار بگو

گوش را چون كه به پیغام نصیبی دادی

چون حكایت كنی از دوست من از غایت

تا دگر سرو ننازت به خرامیدن خویش

كِـی بود چشم مرا وعده دیدار بگو

شوق باز صد بار بگویم كه دگر بار بگو

صفتی با وی از آن قامت و رفتار بگو

عشق آمد و از غیر بپرداخت مرا

شُكر است خدای را كه مانند شِكَر

برداشت به لطف چون بینداخت مرا

در آب وصال خویش بُگداخت مرا

شاعر ناشناس (رباعی)

می آمد یار مست و تنها، تنها

جستم كه یكی بوسه ستانم زلبش

با نرگس پُر خمار رعنا ، رعنا

فریاد بر آورد كه یغما، یغما

شاعر ناشناس (رباعی)

ساقی ِ فرخ رخ من جام چو گلنار بده

جان و بهار و چمنی، رونق سرو و سَمنی

پای چو در حیله نهی وز کف مستان بجهی

غم مده و آه مده. جز به طرب راه مده

تشنۀ دیرینه منم، گرم دل و سینه منم

ای دل من راست ترا، كار دگر نیست مرا

بادۀ جاوید بخور پردۀ اندیشه بدر

بهر من ار مِی ندهی بهر دل یار بده

هین كه بهانه نكنی ای بت عیار بده

دشمن ما شاد شده کوری اغیار بده

آه زِ بی راه بُوَد لب بگشا بار بده

جام و قدح را بشكن، بی حد و بسیار بده

بهر همین ساخت ترا، خویش بدین كار بده *

كاسه بزن كوزه بخور كیسه به طرار بده *

مولانا (غزل) دیوان شمس تبریزی

این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هرگز نمیرد. شب خوش.

گوینده (نامعلوم):

آنچه به سمع رسید برنامهٔ شمارهٔ ۱۴۵ گلهای جاویدان بود كه با همكاری آقایان عبادی، محجوبی، بنان، بدیعی، گلپایگانی، جلیل شهناز و پرویز یاحقی تنظیم یافته.

آذرپژوهش (گوینده):

آهنگ به ترتیب ابوعطا، افشاری، دشتی، شور. گوینده: روشنك.

* دو بیت آخر این غزل در دیوان شمس به تصحیح استاد فروزانفر نیآمده است.