گلهای جاویدان ۱۴۹

گلهای جاویدان

به چه كار آیدت زگل طبقی

گل همین پنج روز و شش باشد

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

(گلستان سعدی)

دیشب مُغی از خانۀ خمّار بر آمد

با زلف پریشان به دل باده فروشان

چنگی زد و این نغمه اش از تار بر آمد

این سخن موزون و شیوا، روان، بی تكلف و تصنع از سخنوری است دانشمند. وارسته ای توانا كه در بسیاری از اشعارش كامیابی وی در اقتفای شیخ اجل سعدی مشهود است.

بهرام سلطانی (دکلمه)

قسم به جان تو كز جان و از جهان برخاست

هر آنكه یك نفس از روی عیش با تو نشست

گذشت كار حبیب این زمان چه می خواهی

فُتاد ماهی در آب و رفت تیر از شست

شنوندگان البته از بیت مقطع غزلی كه به سمع رسید در یافته اند كه تخلص این سخنور دانشمند "حبیب" است. نامش حبیب است و به "حاج میرزا حبیب خراسانی" مشهور و معروف، حاج میرزا حبیب از اجلۀ عُلما‌‌ء خراسان و از فقهاء بنام آن سامان است كه سالها در نجف اشرف به كسب علوم دینی و سپس در مولد خود مشهد به تدریس و ارشاد پرداخته. وی در خدمت به خلق برادروار كوشا بود تا بدان جا كه مردم "آقا"یش خواندند و با این كلمه گذشت و بزرگواری، سخاوت و همدردی وی را با بینوایان توصیف نموده اند.زندگانی این دانشمند پس از نیل به درجه اشتهاد به دو قسمت مُنقسم است: اول امور روحانی كه هفده سال به طول انجامید و صرف حكومت شرع و خدمت به خلق گردید و دوم كه دوره اش یازده سال بود و پس ازآشنائی با عارف معروف "میر ابوالقاسم دره گزی" به سلوك و عزلت در قریۀ "بحر آباد" گذشت و طی آن با وجود اعتكاف، بیشتر بر نفوذ كلام و محبوبیتش افزون شد. در این دوران است كه آتش عشق و جذبه معشوق یكتا به حد گدازنده ای در دل و جانش شعله كشیده و زبانش را آتشین ساخته است.  در این روزگار است كه مكنون دل را به سبك حافظ و مولانا بیان می داشته. 

بهرام سلطانی (دکلمه)

نگار مهوش و ساقی به حالت مستی

تنعمی به ازین در جهان نخواهد بود

شراب بی غش و صافی به نالۀ دف و رود

حبیب خراسانی (غزل)

امشب به در پیر مغان ولوله داریم

روشنك (دکلمه)

اندر شمار بیدلان، در حلقۀ بی حاصلان

از می زده سر جوشها، از پند بسته گوشها

از سینه بُرده كینه ها، آیینه كرده سینه ها

سنگ ملامت خورده ها از كودكان آزرده ها

نی در پی اندیشه ها نی در خیال پیشه ها

مست از می مینای دل، بنهاده سر در پای دل

داریم از دیوانگی با یكدگر افسانه ها

نی در حساب ِ عاقلان، نی در خور فرزانه ها

پیوسته با بی هوشها، خو كرده با دیوانه ها 

دیده در آن آیینه ها عكس رُخ ِ جانانه ها

دل زنده ها تن مرده ها فرزانه ها دیوانه ها

چون شیرها در بیشه ها چون مورها در لانه ها

آورده از دریای دل، بیرون بسی دُردانه ها 

از دل و دیده در این خانه دو منزل داری 

كه سر آن قدر ندارد كه فدای تو كنم

تا كدامین بپسندی تو كه جایی تو كنم

عقل اگر با ما بود از عهد دیرین آشنا

هر كجا زلف بتی در تار او بند و شكن

لب به لعل گلرخان بنهاده همچون ساغریم

سیل اندو ه را بگو آبادی ما را مده

لطفی ای ساقی  كه ما محتاج یك پیمانه ایم

بگذر از ما  گو كه نیز از خویشتن بیگانه ایم

هر كجا شمع رُخی بر گرد او پروانه ایم

چنگ در زلف بتان افكنده همچون شانه ایم

بیم ویرانی كه از روز ازل ویرانه ایم

حبیب خراسانی (غزل)

روشنك (گوینده)

این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هرگز نمیرد. شب خوش.