گلهای جاویدان ۱۵۱

به چه کار آیدت ز گل طبقی

گل همین پنج روز و شش باشد

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

سعدی، گلستان ( مثنوی)

من خراباتیم و باده پرست

می كشندم چو سبو دوش به دوش

درخرابات مغان واله و مست

می برندم چو قدح دست به دست

همام تبریزی (غزل)

تا توانی مده از كف به بهار ای ساقی

نو بهار است و گل و سبزه و ما عمر عزیز

شاهد و باغ و گل و مل همه خوبند ولی

بی نوایم غزلی نو بنواز ای سلمان

لب جوی و لب جام و لب یار ای ساقی

می گذاریم به غفلت مگذار ای ساقی

یارخوش خوشتر ازین هر سه چهار ای ساقی

درخُمارم قدحی می زخُم آر ای ساقی

سلمان ساوجی (غزل)

ابیاتی كه به سمع رسید از آثار گرانبهای ادبی ایران است و بیان شیوای یكی از گویندگان توانای قرن هشتم هجری كه به سلمان ساوجی مشهور است. اشعار سلمان تا به هنگامی كه غزلهای خواجه حافظ سخنور بزرگ و معاصر وی سراسر سر زمین ما را معطر نساخته بود مقبول صاحب نظران بود ولی نبوغ و عظمت و نحوه بیان حافظ موجب شد از فروغ شعر سلمان و دیگر معاصرین غزل سرای او چون خواجو، عبید زاكانی و مظفر هروی كاسته شود و در قبال عمق و مفاهیم عرفانی و جلوه و زیبایی شعر حافظ چون ستارگانی شوند به هنگام طلوع فجر و پرتو خورشید.

من هر چه دیده ام زدل و دیده دیده ام

من هر چه دیده ام زدل و دیده تا كنون

گاهی زدل بود گله، گاهی ز دیده ام

از دل ندیده ام، همه از دیده دیده ام

سلمان ساوجی (غزل)

من هر چه دیده ام زدل و دیده دیده ام

من هر چه دیده ام زدل و دیده تا كنون

اول كسی كه ریخت به خاك آبروی من

گویند بوی زلف تو جان تازه می كند

گاهی زدل بود گله، گاهی ز دیده ام

از دل ندیده ام، همه از دیده دیده ام

شکست كش به خون جگر پروریده ام

سلمان قبول كن كه من از جان شنیده ام

سلمان ساوجی (غزل)

ما روی دل به خانۀ خَمار كرده ایم

سرمست رفته ایم به بازار و جرعه وار

امروز با تو نیست سرو كار ما

محراب جان زابروی دلدار كرده ایم

جانها نثار بر سر بازار كرده ایم

كه ما عمر عزیز در سر این كار كرده ایم

سلمان ساوجی (غزل)

ما روی دل به خانۀ خَمار كرده ایم

سرمست رفته ایم به بازار و جرعه وار

امروز با تو نیست سرو كار ما

ای مدعی به رندی سلمان چه میكنی

محراب جان زابروی دلدار كرده ایم

جانها نثار بر سر بازار كرده ایم

كه ما عمر عزیز در سر این كار كرده ایم

دعوی كه ما بجرم خود اقرار كرده ایم

سلمان ساوجی (غزل)

سلمان علاوه بر قصائد و غزلیات دو مثنوی دارد یكی جمشید و خورشید و دیگری فراق نامه كه با ابیاتی دلكش سروده شده. این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هرگز نمیرد، شب خوش.