گلهای جاویدان ۱۵۲

گلهای جاویدان برنامهٔ شمارهٔ ۱۵۲

به چه کار آیدت ز گل طبقی

گل همین پنج روز و شش باشد

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

سعدی، گلستان ( مثنوی)

دیری است سخن از شیخ اجل سعدی نگفته ایم. امشب پس از انشاد حكایتی از اثر جاویدان او گلستان، دو غزل از طیبات به سمع خواهد رسید.

زاهدی مهمان پادشاهی بود. چون به طعام بنشستند كمتر از آن خورد كه ارادت او بود و چون به نماز بر خاستند بیش از آن كرد كه عادت او؛ تا ظن صلاحیت در حق او زیادت كنند.

ترسم نرسی به كعبه ای اعرابی كاین

ره كه تو می روی به تركستانست

چون به مقام خویش باز آمد سفره خواست تا تناولی كند. پسری صاحب فراست داشت، گفت ای پدر باری به مجلس سلطان در طعام نخوردی، گفت در نظر ایشان چیزی نخوردم كه بكار آید. گفت نماز را هم قضا كن كه چیزی نكردی كه به كار آید.

ای هنر ها گرفته بر كف دست

تا چه خواهی خریدن ای مغرور

عیب ها بر گرفته زیر بغل

روز درماندگی به سیم دغل

سعدی، گلستان

وقتی دل سودائی می رفت به بستان ها

ای مهر تو بر دلها وی ذكر تو بر لبها وی

بی خویشتنم كردی بوی گل و ریحان ها

شور تو در سرها وی سِّر تو در جانها

سعدی (غزل)

وقتی دل سودائی می رفت به بستان ها

ای مهر تو بر دلها وی ذكر تو بر لبها وی

بی خویشتنم كردی بوی گل و ریحان ها

شور تو در سرها وی سِّر تو در جانها

سعدی (غزل)

تا عهد تو در بستم عهد همه بشكستم

تا خار غم عشقت آویخته در دامن

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان ها

كوته نظری باشد رفتن به گلستانها

سعدی (غزل)

تا خار غم عشقت آویخته در دامن

آن را كه چنین دردی از پای در اندازد

كوته نظری باشد رفتن به گلستانها

باید كه فرو شوید دست از همه درمانها

سعدی (غزل)

وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را

راز غمی عشقی چنین حیف است پنهان داشتن*

روی خوش و آواز خوش دارند هر یك لذتی بنگر

ساقی بیار آن جام می، مطرب بزن آن ساز را

درگوش نی رمزی بگو تا بر كشد آواز را

كه لذت چون بود محبوب خوش آواز را

سعدی (غزل)

زدستم بر نمی خیزد كه یكدم بی تو بنشینم

من اول روز دانستم كه با شیرین در افتادم

تو را من دوست می دارم خلاف هر كه در عالم

دلی چون شمع می باید كه بر جانم ببخشاید

رقیب انگشت می خاید كه سعدی چشم بر هم نه

بجز رویت نمی خواهم كه روی هیچكس بینم

كه چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم

اگر طعنه ست در عقلم وگر رخنه ست در دینم

كه جز وی كس نمی بینم كه می سوزد ببالینم

مترس ای باغبان از گل كه می بینم نمی چینم

سعدی (غزل)

زدستم بر نمی خیزد كه یكدم بی تو بنشینم

ترا من دوست می دارم خلاف هر كه در عالم

بجز رویت نمی خواهم كه روی هیچكس بینم

اگر طعنه ست در عشقم وگر رخنه ست در دینم

سعدی (غزل)

این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هر گز نمیرد.

گوینده (نامعلوم)

آنچه به سمع رسید برنامهبرنامهٔ شمارهٔ ۱۵۲ گلهای جاویدان بود كه با شركت آقایان فاخته ای، عبادی، بدیعی،

جلیل شهناز، حسن كسایی و عبدالوهاب شهیدی تنظیم گردیده. آهنگ سه گاه، شور ، دشتی، گوینده روشنك.

* شور غم عشقش چنین حیف است پنهان داشتن