گلهای صحرایی ۵

شكسته دل شكسته بسته گویٍِِه

اگر رویٍِه گُلِ پژمرده رویٍِه

به گلدون شكسته گل نَرویٍه

گُلِ پژمرده هرگز كس نَبویٍه

خودُم اینجا دلمُ در پیش دلبر

خدایا كن سفر آسون به عاشق

خدایا این سفر كی میرسه سر

كه بینه بار دیگر روی دلبر

عزیزُم بند بر رویٍت مبارك

تو عهد خود شكستی خوب كردی

حنا بر دست و گیسویٍت مبارك

رقیبُم بر سر كویٍت مبارك

اگر صد تیر ناز از دلبر آیٍه

پس از صد سال و بعد از مرگ عاشق

مكن باور كه آه از دل بر آیٍه

هنوز آواز دل بر دلبر آیٍه

آفتاب از كوه سر زد تا كه تًرك خِیْ كُنُم

از  بلندی بنگُرم بالای آن سروِ سَهی

گوسفندان را  به صحرا برده و هِی هِی كُنُم

از جفای او شكایت با نوای نی كُنُم

یار میگوید اَلله دلدار میگوید اَلله

طَرْفی به بستان گل در گلستان

آفتاب از كوه سر زد تا كه ترك خِیْ كنم

از  بلندی بنگرُم بالای آن سرو سهی

یار میگوید اَلله دلدار میگوید اَلله

طرفی به بستان گل در گلستان

تا كه آن آهوی وحشی در بیابان میچمد

گر كه آن زیبای مو در خِیمۀ مو پا نهد

یار میگوید اَلله دلدار میگوید اَلله

طرفی به بستان گل در گُلَستان

هر كجا دیوانه و هشیار میگوید الله

لیلا جان جان جان، لیلا من تو رو قربان

گوسفندان را به صحرا برده و هِیْ هِیْ كنم

از جفای او شكایت با نوای نی كنُم

هر كجا دیوانه و هشیار میگوید اَلله

لیلا جان جان جان، لیلا من تو رو قربان

نم نم شبنم چرا هی در بیابان میكنُم

برّۀ دُرخی جلو قربان پای وی كنم

هر كجا دیوانه و هشیار میگوید اَلله

لیلا جان جان جان، لیلا من تو را قربان