گلهای صحرایی ۶

پریشون كردهای زلف سیا را

وفای آدمی آبِ رَوونِه

مگر گُم كردهای عهد و وفا را

كجا آدم كه قََدرِ هَم بِدونه

تا بِه دیدنُم آیی به پای بوتۀ صحرا

تا بِه دیدنُم آیی چو مجنون بیكس و تنها

شد سحر، شد سحر، شد سحر نیومد یار مو

تا بِه دیدنت آیم پَر مرغو گزید

تا بِه دیدنت آیم بیابونها به پشت سر

شد سحر، شد سحر، شد سحر نیومد یار مو

نشستُم گُلُم نخفتُم تا سحر

نشستُم گُلُم نخفتُم تا سحر

پِژمرده گل هاچنو دلِ بیمار مو

بارت گشادم گُلم كه بینُم روی تو

نهادُم گُلم كه بینُم روی تو

پژمرده گُل هاچنو دل بیمار مو

یار آهو بره گُل قدِ سروت الهی خم نگرده گُلم بگیرُم دامنت

گلی دارم كه از گلها غریبه

گلی دارم به دست كس نمیدُم

نه نارنج و نه لیمو و نه سیبه

خریدُم گوهری و پس نمیدُم

رُخ بوم اومدی رُخ تازه كردی

تو كه پوشیدهای رخت عروسی

قَدَت را با قَدَم اندازه كردی

نكِش سُرمه كه زخمَم تازه كردی

پریشون كردهای زلف سیا را

وفای آدمی آبِ رَوونه

مگر گم كردهای عهد و وفا را

كجا آدم كه قدر هم بدونه

دگر شب شد كه مو شیدا بگردُم

پلنگ در كوه و آهو در بیابون

چو ماهی بر لب دریا بگردُم

همه جفتاند و من تنها بگردُم