برگ سبز ۲۱۶

چشم بگشا که جلوۀ دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلیست از در و دیوار 

لیس فی الدار غیره دیّار 

منسوب به عطار(قصیده)

بُت روی تو پرستیم و ملامت شنویم

دیدن روی تو و دادن جان مطلب ماست

بُت روی تو پرستیم و ملامت شنویم

شُرب مِی با لب شیرین توماراست حلال

شُرب مِی با لب شیرین توماراست حلال

نیست جز وصل رخ و زلف تومارا سخنی

درتو یک یارب مارا اثری نیست ولی

خواستم تا که شوم بستۀ فتراکش گفت:

پرده بردار ز رخسار که جان بر لب ماست

بت پرستی اگر اینست که این مذهب ماست

پرده بردار ز رخسار که جان برلب ماست

بت پرستی اگر اینست که این مذهب ماست

بی خبرزاهد ازاین زهد که در مشرب ماست

بی خبرزاهد ازاین زهد که در مشرب ماست

درهمه سال ومَه این قصّۀ روز وشب ماست

قدسیان را به فلک غلغله ازیارب ماست 

فرصت این بس که سَرَت خاک سُم مَرکب ماست

فرصت شیرازی(غزل)

با آن که کس زآتش عشقت چوما نسوخت

جزآهنین دل تو که دارد توان و تاب

این آتشی که در دل من از هوای توست

بر رند خرقه سوز ملامت چرا کُند

در نِی نوای عشق چو مطرب نمود ساز

بر ما دلت نسوخت ندانم چرا نسوخت 

دیگر دلی نماند که برحال ما نسوخت

کِی برگرفت شعله که مرغ هوا نسوخت؟

زاهد کز آتشی همه عمرش قبا نسوخت ؟

در حیرتم که نِی ز چه از این نوا نسوخت

ماسرخوشان مستِ دل از دست داده ایم

برما بسی کما ن ملامت کشیده اند

پیر مغان ز توبۀ ما گر ملول شد

کارازتو می رود مددی ای دلیل راه

چون لاله مِی مبین و قدح درمیان کار

گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست

همراز عشق وهمنفس جام باده ایم 

تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم

گوباده صاف کن که به عذرایستاده ایم

انصاف می دهیم که از ره فتاده ایم

این داغ بین که بردل خونین نهاده ایم

نقش غلط مخوان که همان لوح ساده ایم

زیبد که ز درگاهت نومید نگردد باز

آن کس که به امیدی برخاک دَرت افتد 

این هم برگ سبزی بود تحفۀ درویش؛ علی نگهدار شما.