یک شاخه گل ۱۷
دکلمه: روشنك |
|||||
|
|||||
ساقیِ فرخ رُخِ من جام چو گلنار بده | بهرِ من ار مِی ندهی بهرِ دلِ یار بده | ||||
غم مده و آه مده جز به طَرَب راه مده | جام و قدح را بِشِكَن بی حد و بسیار بده | ||||
(مولانا، دبوان شمس تبریزی (غزل |
|||||
دکلمه: روشنك | |||||
خوشا دردی كه درمانش تو باشی | خوشا راهی كه پایانش تو باشی | ||||
خوشا چشمی كه رخسارِ تو بیند | خوشا مُلكی كه سلطانش تو باشی | ||||
خوشا آن دل كه دلدارش تو گردی | خوشا جانی كه جانانش تو باشی | ||||
همه شادی و عشرت باشد ای دوست | در آن خانه كه مهمانش تو باشی | ||||
چه خوش باشد دل امیدواری | كه امیدِ دل و جانش تو باشی | ||||
گُل و گُلزار خوش آید كسی را | كه گُلزار و گُلستانش تو باشی | ||||
فخرالدین عراقی (غزل) | |||||
ترانه: مرضیه | |||||
من از روزِ ازل دیوانه بودم | دیوانهٔ روی تو سرگشته كوی تو | ||||
سر خوش از بادهٔ مستانه بودم | در عشق و مستی افسانه بودم | ||||
نالان از تو شد چنگ و عود من | تارِ موی تو تار و پود من | ||||
بی باده مدهوشم، ساغر نوشم | زچشمه نوشِ تو | ||||
مستی دهد ما را، گل رخسار را | بهارِ آغوشِ تو | ||||
چو به ما نگری، غمِ دل ببری | كز باده نوشین تری | ||||
سوزم همچو گل، از سودای دل | دل رسوای تو، من رسوای دل | ||||
گر چه به خاك و خون كشیدی مرا | روزی كه دیدی مرا | ||||
بازا كه در شامِ غمم صبحِ امیدی مرا | صبحِ امیدی مرا | ||||
رهی معیری (ترانه) | |||||
دکلمه: روشنك | |||||
همیشه شاد و همیشه خوش باشید. | |||||