یک شاخه گل ۴۳

روشنك (دکلمه)

این بار صحبت ما از یكی از شعرای قرن حاضر است كه زاده خراسان است و از دانشمندان بنام ایران. تخلصش حبیب و به حاج میرزا حبیب خراسانی مشهور است، حاج میرزا حبیب از جمله شعرای عرفانی است كه اشعاری نقض ودلكش دارد.

یك امشبی كه تویی در برابرم سرمست

نشسته ای تو، من و شمع ایستاده به پای

قسم به جانِ تو كز جان و از جهان بر خاست

نهاد دل به تو و از همه جهان بر داشت

گذشت كار حبیب این زمان چه می خواهی

گمان مبر كه خبر از وجود خویشم هست

تو مست باده و من مست چشمِ باده پرست

هر آن كه یك نفس از روی عیش با تو نشست

گشاد در به تو و بر رخ دو عالم بست

فتاد ماهی در آب و رفت تیر از شست

حبیب خراسانی (غزل)

یاسمین (آواز)

در میكده رفتم خُم و خمخانه تو بودی

دیدیم به هر انجمن افسانه تو بودی

در حلقه مستان می و پیمانه تو بودی

بر موی خود آشفته و دیوانه تو بودی

در كعبه شدی صبحه و در میكده زنار 

من رخ چو نمودی به تمنای تو بودم

افتاده به پیش قد رعنای تو بودم

دل جلوه تو محو تماشای تو بودم

چون سایه به همراهی بالای تو بودم

در عین سكون جنبش دریای تو بودم

آورد مرا عشق تو از خانه به بازار

زآن پیش كه آواره به صحرای تو گردم

در خلق به جمع تو هویدای تو گردم

از منظرِ پنهانِ تو پیدای تو گردم

در انجمت بینم و رسوای تو گردم

در مجلس مستانِ تو صحبای تو گردم

سر مست در آیم به در از خانه خمار

صفی علی شاه (مخمس)

روشنك

پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد