یک شاخه گل ۹۶

ما و دل سودا زده سرمست الستیم  

با عشق تو دیوانه و با جام تو سرمست

بر گشته زمیخانه دو آشفته مستیم

چون نیست شدیم از همه با عشق تو هستیم

دلی یا دلبری یا جان و یا جانان نمی دانم 

به جز تو در همه عالم دگر دلبر نمی بینم 

همه هستی توئی، فی الجمله، این و آن نمی دانم

به جز تو در همه گیتی دگر جانان نمی دانم

عاشقان مستند و ما دیوانه ایم  

چون ندارم  با خلایق الفتی

ما به عقل خویشتن بیگانه ایم 

در ازل دادند چون جام الست 

كس نگردد واقفِ اسرارِ ما  

شمس تبریزی چه دانی سّر عشق  

عارفان شمعند و ما پروانه ایم

خلق پندارد  ما دیوانه ایم

لاجرم دُردی كش میخانه ایم

تا ابد ما مست آن پیمانه ایم

زآنكه همچون گنج در ویرانه ایم

بستهٔ فتراك آن جانانه ایم

ساقی بده پیمانه ای زان می كه بی خویشم كند 

زان می كه در شبهای غم بارد فروغ صبحدم  

برحُسنِ شور انگیزِ تو، عاشق تر از پیشم كند

غافل كند از بیش و كم، فارغ ز تشویشم كند

نورِ سحر گاهی دهد، فیضی كه می خواهی دهد

سوزد مرا، سازد مرا، در آتش اندازد مرا 

با مسكنت شاهی دهد، سلطانِ درویشم كند

وز من رها سازد مرا، بیگانه با خویشم كند