یک شاخه گل ۱۲۸

الهی به مستان میخانه ات 

به مستان افتاده در پای خُم  

به رندان سر مست آگاه دل 

به میخانهٔ وحدتم راه ده    

الهی به آنان كه در تو گمند  

میئی ده كه چون ریزیش در سبو   

میئی كو مرا وا رهاند زمن  

میئی معنی افروز و صورت گداز 

مغنی نوای طرب ساز كن   

به عقل آفرینان دیوانه ات

به رندان پیمانه پیمای خُم

كه هر گز نرفتند جز راه دل

دلِ زنده و جان آگاه ده

نهان از دل و دیدهٔ مردمند

بر آرد سبو از دل آواز هو

زآئین و كیف و زما و زمن

همه گشته معجون ناز و نیاز

دلم تنگ شد مطرب آواز كن

لهی به مستان میخانه ات 

به مستان افتاده در پای خُم 

كه خاكم گِل از آب انگور كن  

الهی به آنان كه در تو گمند   

به رندان سر مستِ آگاه دل 

به میخانهٔ وحدتم راه ده 

به عقل آفرینان دیوانه ات

به رندان پیمانه پیمای خُم

سراپای من آتش طور كن

نهان از دل و دیدهٔ مردمند

كه هر گز نرفتند جز راهِ دل

دلِ زنده و جان آگاه ده

مغنی سحر شد خروشی بر آر 

الهی به نور دل صبح خیزان عشق 

به میخانه آی و صفا را ببین   

الهی به جان خراباتیان  

زشادی به اندوه گریزان عشق

ببین خویش را و خدا را ببین

كزین تهمتِ هستیم وا رهان

بزن هر چه می خواهیم پا به سر 

الهی به جان خراباتیان

تو در حلقهٔ می پرستان درا 

سر مست از پا ندارد خبر

كزین تهمت هستیم وا رهان

كه چیزی نبینی به غیر از خدا

دماغم زمیخانه بوئی شنید

بزن هر چه می خواهیم پا به سر 

حذر كن كه دیوانه بوئی شنید

سر مست از پا ندارد خبر