یک شاخه گل ۱۴۳

بگذشت مه روزه عید آمد و عید آمد              

از لذت جام تو دل ماند به دام تو                   

بگذشت شب هجران معشوقه پدید آمد

بر بوی بهار تو گل نیز پدید آمد

هله نومید مباشی چو ترا یار براند                  

وگر او بر تو ببندد همه ره ها و گذر ها             

اگر امروز براند نه كه فردات بخواند

ره دیگر بگشاید كه كس آن راه نداند

تا به كوی تو به امید نیاز آمده ایم                

تا نسیمی زگلستان جمالت یابیم                      

شاید ار مرحمتی اهل نظر فرمایند سوی ما          

مرغ سان هر طرفی سیر كنان می بودیم            

شمع سان در رهت از سوز و گداز آمده ایم

بلبل آسا همه ره نغمه نواز آمده ایم

كز ره بس دور و دراز آمده ایم

به هوای تو كنون از همه باز آمده ایم

ای صبا آنچه شنیدی زلب یار بگو              

هم تو داری خبر از زلفِ شكن اندر شكنش           

شرح غارتگری زلفِ دلاویز بگو                   

عاشقان محرم رازند نه اغیار بگو

پیش ما قصه دلهای گرفتار بگو

قصه غمزه ی آن چشم ستمكار بگو

گوش را چونكه ز پیغام نصیبی دادی                  

چون حكایت كنی از دوست من از غایت شوق             

تا دگر سرو ننازد به خرامیدن خویش                       

كی بود چشم مرا وعده دیدار بگو

باز صد بار بگویم كه دگر بار بگو

صفتی با وی از آن قامت و رفتار بگو

نهفته ام به خموشی خیال روی ترا               

اگر به دامن وصل تو دست ما نرسد                 

زسنگ محتسب شهر غم مخور ساقی                  

مباد كز نفسم بشنوند بوی تو را 

كشیده ایم در آغوش آرزوی ترا

سپرده ایم به پیر مغان سبوی ترا

عشق تو شرابی است كه سوزد دل و جان را              

زین باده كسی تا نشود مست نداند                       

آنجا كه غمش خیمه زند بر كَند از بیخ                  

سلطان سرا پرده عشقش چو نظر كرد                

در منزل حیرت مزن ای شمس دم لطف                      

جز عاشق شوریده ننوشید كس آن را

احوال دلِ عاشق آشفته روان را

اندیشه كونین و غم نام و نشان را

افروخت به نور رخ خود جمله جهان را

پوشیده همان به كه كنی سّر نهان را