یک شاخه گل ۱۴۹

شنیدم که چون غم رساند گزند

مغنّی کجائی که وقت گل است

همان به که خونم به جوش آوری

مغنّی کجائی نوائی بزن

بده ساقی آن می که جان پرور است   

بده کز جهان خیمه بیرون زنم  

خروشیدن دف بُوَد سودمند

زبلبل چمن ها پر از غلغل است

دمی چنگ را در خروش آوری

به ما بینوایان صلائی بزن

دل خسته را همچو جان در خور است

سراپرده بالای گردون زنم

بده ساقی آن می که حال آورد     

بده تا روم بر فلک شیر گیر 

کرامت فزاید کمال آورد

بهم بر زنم دام این گرگِ پیر

شنیدم که چون غم رساند گزند                 

مغنّی کجائی که وقت گل است                

همان به که خونم به جوش آوری   

همان به که خونم به جوش آوری

مغنّی کجائی نوائی بزن                         

بده ساقی آن می که جان پرور است                

بده کز جهان خیمه بیرون زنم                      

خروشیدن دف بُوَد سودمند

زبلبل چمن ها پر از غلغل است

دمی چنگ را در خروش آوری

دمی چنگ را در خروش آوری

به ما بینوایان صلائی بزن

دل خسته را همچو جان در خور است

سراپرده بالای گردون زنم

بده ساقی آن می که حال آورد                    

بده تا روم بر فلک شیر گیر

کرامت فزاید کمال آورد

بهم بر زنم دام این گرگِ پیر