یک شاخه گل ۱۵۱

همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم 

همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم 

 گفتنی نیست كه گویم   زخیالت به چه حالم

نه بخندم نه بگریم نه بسازم نه بسوزم

نه بخندم نه بگریم نه بسازم نه بسوزم

حیف و صد حیف كه دور از تو ندانی به چه روزم

زر چه باشد كه نثار كف پای تو كنم

سر و زر یا دل و جان هر چه به گنجینه مراست

بس عزیز است و گرانمایه مرا عمر عزیز

از دل و دیده در این خانه دو منزل داری  

كه سر آنقدر ندارد كه فدای تو كنم

به وفای تو نیرزد كه بهای تو كنم

لیكن آن عمر كه در كار وفای تو كنم

تا كدامین بپسندی تو كه جای تو كنم

بر خیز تا نهی سر خود به پای دوست

حاشا كه غیر دوست كند جا به چشم من

با دوست آشنا شده بیگانه ام خلق

جان را فدا كنی كه صد جان فدای دوست

دیدن نمی توان دگری را بجای دوست

تا آشنای من نشود آشنای دوست

از دل و دیده در این خانه دو منزل داری 

خلوت خاص تو كردم دل و از من بپذیر

لطف ها كردی و من هیچ نیارم كردن

تا كدامین بپسندی تو كه جای تو كنم

دیده را نیز كه دهلیز سرای تو كنم

در جزای تو مگر شُكر خدای تو كنم

شاخه گلی كه نثار شد شمارهٔ ۱۵۱ بود كه با شركت آقایان بدیعی و اكبر گلپایگانی تنظیم شده اشعار به ترتیب از رضی الدین ارتیمانی حبیب خراسانی و هلالی آهنگ موزون از عارف، تنظیم از آقای جواد معروفی، گوینده روشنك.دستگاه شور.