یک شاخه گل ۱۹۱

ای كام دل از عالم بالا همه تو 

در عالم معنیٰ چو نكو در نگری 

مقصود من از نعمت دنیا همه تو*

عالم همه صورت است و معنیٰ همه تو

ای دوست به دوستی قرینیم تو را 

در مذهب عاشقی روا نیست كه ما

هر جا كه قدم نهی زمینیم تو را

عالم به تو بینیم و نبینیم تو را

عشق تو زدست ساقیان باده بریخت

بس زاهد خرقه پوش سجاده نشین

از دیده بسی خون دل ساده بریخت

كز عشق تو می بر سر سجاده بریخت

با قدر تو چرخ را زمین ساخته اند

در خاتم دولت تو از پیروزی

ایوان تو بر چرخ برین ساخته اند

فیروزهٔ آسمان نگین ساخته اند

هر شب من و دل تا سحر در گوشهٔ میخانه ها 

اندر شمار بیدلان در حلقهٔ بی حاصلان 

از سینه برده كینه ها آئینه كرده سینه ها 

مست از می مینای دل بنهاده سر در پای دل 

هر شب من و دل تا سحر در گوشهٔ میخانه ها 

داریم از دیوانگی با یكدگر افسانه ها

نی در حساب عاقلان نی در خور فرزانه ها

دیده در آن آئینه ها عكس رخ جانانه ها

آورده از دریای دل بیرون بسی دُردانه ها

داریم از دیوانگی با یكدگر افسانه ها

اگر عشق باشد گناهی

نشان ده ره كعبهٔ عاشقان را 

به شبهای تنهایی و تیره بختی

به میخانه هم ره ندادند ما را 

شدم قرقه در بهر عشق و نیامد

الهی سراپا گناهم الهی الهی

به مجنون گُم كرده راهی الهی

فروزان دلم را به ماهی الهی

كجا رو كند بی پناهی الهی

به یاری من پرّ كاهی الهی

ای لطف تو دستگیر هر رسوائی 

بخشای بدان بنده كاندر همه عم  

وی عفو تو پرده پوش هر خود رائی

جز درگه تو دگر ندارد جائی