یک شاخه گل ۲۰۸

فرخنده پیكریست كه سر در هوای تُست  

تن خسته دل شكسته نظر بسته لب خموش

فرخنده تر سریست كه در خاكپای تُست

ای عشق كار ما همه بر مدعای تُست

غمت در نهانخانهٔ دل نشیند*

مرنجان دلم را كه این مرغ وحشی  

خَلَد گر به پا خاری آسان بر آید

مرنجان دلم را كه این مرغ وحشی

بنازم به بزم محبت كه آنجا   

به نازی كه لیلا به محمل نشیند

زبامی كه بر خاست مشكل نشیند

چه سازم به خاری كه در دل نشیند

زبامی كه بر خاست مشكل نشیند

گدائی به شاهی مقابل نشیند

مجنون كه حدیث عشق بشنید  

گویند زعشق كن جدایی  

پرودهٔ عشق شد سرشتم     

یارب به خدائی خدائیت 

كز عشق به غایتی رسانم  

یا رب از چشمهٔ عشق ده مرا نور 

گویند كه خود زعشق وا كن    

یارب تو مرا به روی لیلی  

از عمر من آنچه هست بر جای    

اول بگریست پس بخندید

این نیست طریق آشنایی

جز عشق مباد سر نوشتم

وآنگه به كمال پادشاهیت

كو ماند اگر چه من نمانم

این سرمه مكن زچشم من دور

لیلی طلبی زدل رها كن

هر لحظه بده زیاده میلی

بستان و به عمر لیلی افزای

جز محنت و غم راه به این خانه ندارد  

پیمانه چه غم گر شكند محتسب شهر   

این خانه مگر راه به میخانه ندارد

مستیم از آن باده كه پیمانه ندارد