برگ سبز ۴۱

      
          
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار 

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

 
      منسوب به عطار (قصیده)
       
گوینده: روشنک      
 

چنانم بیخود از جام شبانه

به قلاشی و رندی فاش گشتم  

به جام باده ما را زنده گردان 

من آن شمسم كه در میدان عشقت

كه نشناسم ز مستی راه خانه

نخواهم جز می و چنگ و چغانه

بیاور آن حیات جاودانه

تنم رخش است و عشقت تازیانه

 
      مولانا (غزل)
       
آواز: قوامی      
 

قهقه ‌ای صهبای جان پرورده ما

به به ای صهبای جان افروز ما

از خدا دوران خدا دورت كند 

روی آن ملامت گوی را 

می سزد گرسر زنی ما را به جان 

اندك اندك طاقتم را خواهش است

تا بگویم بی‌كم و بی‌كاستی 

مرحم زخم و دوای درد ما

عشرت شب ای بساط روز ما

فارغ از شب‌های بی‌شورت كند

آن ترش كرده به مستان روی را

چون نخوردت بوی این می بر نشان

از تو ای ساقی مرا این خواهش است

حالیا نی مستی است و راستی

 
      عمان سامانی (مثنوی)
       
گوینده: روشنک      
  زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز آن‌كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
       
       
       
  این هم برگ سبزی بود تحفهٔ درویش، علی نگه‌دار شما.    
       

Back to programme page