برگ سبز ۴۲

      
          
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوهٔ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی    

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

  
      منسوب به عطار (قصیده)
       
گوینده: روشنک      
  صورتگران که قد تو موزون کشیده‌اند  در حیرتم که ناز تو را چون کشیده‌اند  
      دهقان سامانی (غزل)
       
گوینده: روشنک      
 

ز خرابات مغان دوش نشانم دادند  

آرزو بود مرا خشت سر خُم گردم 

زان نشان آگهی از راز نهانم دادند

از خدا آنچه دلم خواست همانم دادند

  
      دهقان سامانی (غزل)
       
گوینده: روشنک      
 

ز خرابات مغان دوش نشانم دادند   

آرزو بود مرا  خشت سر خُم گردم

تا که یک جام می از پیر مغانم دادند

زان نشان آگهی از راز نهانم دادند

از خدا آنچه دلم خواست همانم دادند

خبر از راز نهان دو جهانم دادند

  
      دهقان سامانی (غزل)
       
آواز: فرح      
 

ای دل چو در خانهٔ خمار گشادند

در خود منگر نرگس مخمور بتان بین  

از خود به درآ در رُخ خوبان نظری کن

بنگر که دو صد مهر به یک ذره نمودند 

تا لاله رُخی در چمن آید به تماشا 

می نوش که از می گره کار گشادند

در کعبه مرو چون در خمار گشادند

در خان منشین چون در گلزار گشادند

از یک سر مویی که ز رُخسار گشادند

از چهرهٔ گل پردهٔ زنگار گشادند

  
      عراقی (غزل)
       
گوینده: روشنک      
 

صورتگران که قد تو موزون کشیده‌اند 

 در حیرتم که ناز تو را چون کشیده‌اند  
      دهقان سامانی (غزل)
       
گوینده: روشنک      
  زیبد که ز درگاهت نومید نگردد باز          آن‌کس که به امیدی بر خاک درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
       
       
       
  این هم برگ سبزی بود تحفهٔ درویش، علی نگه‌دار شما  

Back to programme page