گلهای رنگارنگ ب۲۱۶

روشنک (گوینده)

می خواهمت ای ساقی  برخیز و شرابم ده

می خوانمت ای مطرب راهی ز ربابم ده

من شعله خاموشم من مستم و مدهوشم     

امشب به ندای دل مستانه جوابم ده

افسانه عقل و دین یكباره رها كردم         

باكی نبود دیگر دیوانه خطابم ده

تا دل به بلا دادم از رنج تن آزادم        

خواهی تو امیدم بخش خواهی تو عذابم ده

عبدالرزاق اصفهانی (غزل)

بنان( آواز)

بیار باده كه ما را به هیچ حال امشب       

برون نمی رود آن صورت از خیال امشب

به حكم آن كه ندارم حضور بی رخ دوست

مرا نماز حرام است و می حلال امشب

ز عشرت و طرب و باده هیچ باقی نیست  

ولی چه سود كه دوریم از آن جمال امشب

اوحدی مراغه ای (غزل)

یا به نزد خویشتن راهم بده                    

یا مجال ناله و آهم بده

روشنک (گوینده)

یا به نزد خویشتن راهم بده                    

یا مجال ناله و آهم بده

بنان        ( آواز)

یا به نزد خویشتن راهم بده                    

یا مجال ناله و آهم بده

از دهانت چون نمی یابم نشان             

بوسه ای زان روی چون ماهم بده

غربت من در جهان از بهر توست           

قربت خاصان در گاهم بده

یا خیال خود به خواب من فرست            

یا دلی بیدار و آ گاهم بده

اوحدی مراغه ای

روشنک (گوینده)

یا تو را من وفا بیاموزم                     

یا من از تو جفا بیاموزم

به كدامین دعات خواهم یافت             

تا روم آن دعا بیاموزم

روی بگشای تا خلایق را                    

معنی "والضحی" بیاموزم

از خیالت وفا طلب كردم

گفت كو از كجا بیاموزم

جمال الدین عبدالرزاق اصفهانی

بنان ( آواز)

من از روز ازل دیوانه بودم              

دیوانه روی تو سرگشته كوی تو

سرخوش از باده مستانه بودم             

در عشق و مستی افسانه بودم

نالان از تو شد چنگ و عود من            

تار موی تو تار و پود من

بی باده مدهوشم ساغر نوشم

ز چشمه نوش تو           

مستی دهد ما را گل رخسارا

بهار آغوش تو

چو به ما نگری غم دل ببری

كز باده نوشین تری       

سوزم همچو گل از سودای دل          

دل رسوای تو من رسوای دل

گرچه به خاك و خون كشیدی مرا       

روزی كه دیدی مرا

بازآ كه در شام غم صبح امیدی مرا        

صبح امیدی مرا

رهی معیری

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.