گلهای رنگارنگ ب۲۱۷

 رفتی و رفتن تو آتش نهاد بر دل                         

ای  مطرب  دهر  پرده   بنواز                             

تا   سوخته ای    دمی   بنالد                               

از كاروان چه ماند جز آتشی به منزل

هان   از  سر  درد   در  ده  آواز

تا   شیفته ای   شود     سرافراز

چنان   در  قید   مهرت  پای بندم                    

گهی  بر درد  بی درمان    بگریم                    

نه مجنونم كه دل بر دارم از دوست                 

كه  گویی آهوی سر در كمندم

گهی بر حال بی سامان بخندم

مده   گر عاقلی   بیهوده  پندم 

همه شب نالم چون نی كه غمی دارم                   

دل و جان بردی اما نشدی یارم 

با ما بودی  ،بی ما رفتی ، چو بوی گل به كجا رفتی        

تنها ماندم ، تنها رفتی

چو كاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود            

دور از یارم خون می بارم

فتادم از پا به ناتوانی اسیر عشقم چنان كه دانی 

رهایی از غم نمی توانم توچاره ای كن كه می توانی

گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد                    

چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد

چو كاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود         

دور از یارم خون می بارم

نه حریفی تا با او غم دل گویم                           

نه امیدی در خاطر كه تو را جویم

ای شادی جان سرو روان كز بر ما رفتی       

از محفل ما ،چون دل ما ،سوی كجا رفتی

تنها ماندم ، تنها رفتی                                                    

به كجایی غم گسار من  ، فغان زار من بشنو بازآ        

از صبا حكایتی ز روزگار من بشنو بازآ

سوی رهی چون روشنی از دیدۀ ما رفتی          

با قافلۀ باد صبا رفتی            

تنها ماندم تنها رفت