گلهای رنگارنگ ب۲۳۶

روشنک (گوینده)

مو آن مستم که پا از سر نذونم

سرای خالی از دلبر نذونم

دلآرامی که ازو گیرد دل آرام

به غیر از ساقی کوثر نذونم

اگر مستان مستم از ته ایمان             

اگر بی پا و دستم از ته ایمان

اگر هندو اگر گبر ار مسلمان                

ز هر ملت كه هستم از ته ایمان

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل            

ز رنگ و بوی تو دلخونم  ای گل

من عاشق ز عشقت بی قرارم                 

تو چون لیلی و من مجنونم ای گل

خوشا آنان كه از پا سر نذونند         

میون شعله خشك و تر نذونند

كنشت و كعبه و بتخانه و دیر       

سرایی خالی از دلبر نذونند

بابا طاهر (دوبیتی)

فاخته ای   (آواز)

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل            

ز رنگ و بوی تو دلخونم  ای گل

من عاشق ز عشقت بی قرارم                 

تو چون لیلی و من مجنونم ای گل

به روی دلبری گر مایلستم        

مكن منعم گرفتار دلستم

خدا را ساربان آهسته میران              

كه من وامانده این غافلستم

به دریای غمت دل غوطه ور بی

مرا داغ فراغت بر جگر بی

به چشمم قطره های اشک خونین        

تو گویی لاله باغ نظر بی

بابا طاهر (دوبیتی)

روشنک (گوینده)

به دریا بنگرم دریا ته بینم           

به صحرا بنگرم صحرا ته بینم

به هر جا بنگرم كوه و در و دشت 

نشانی از قد رعنا ته بینم

بابا طاهر (دوبیتی)

فاخته ای (ترانه)

ای شب جدایی كه چون روزم سیاهی ای شب       

كن شتابی آخر ز جان من چه خواهی ای شب

نشان زلف دلبری ز بخت من سیه تری              

بلا و غم سراسری تیره همچون آهی ای شب

كنی به هجر یار من حدیث روزگار من              

بری ز كف قرار من جانم از غم كاهی ای شب

تا كه از آن گل دور افتادم                 

خنده و شادی رفت از یادم 

سیه شد روزم

بی مه رویش دمی نیاسودم

به سیل اشکم گواهی ای شب

او شب چون گل نهد ز مستی بر بالین سر                   

من دور از او كنم ز اشک خود بالین را تر

خون دل از بس خوردم بی او                           

محنت و خواری بردم بی او مردم بی او

بی رخ آن گل دلم به جان آمد                                           

دگر از جانم چه خواهی ای شب

رهی معیری

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.