گلهای رنگارنگ ب۲۴۶

به رغم چشم تو بی پا من از شراب شدم       

مرا در  آتش  هجران  گداختی   یک عمر

فتادم از نظر آن  لحظه ای که  دور  شدم  

گهی    به   میكده  و  گاه  در   خراباتم           

خدا  خراب  کند  خانه ات   خراب    شدم

چه شدکه این همه مستوجب عذاب  شدم 

خوشم به گریه که از دست هجر کور شدم  

هزار  شكر كه  با  اهل  درد   جور   شدم

محیط   گریه و اندوه و  غصه و محنم      

چو شمع آب شدم بس كه سوختم فریاد    

به چشم من همه گلهای گلستان چون خار    

بگو  به یار  كه  اندر  پی  هلاكت من    

محیط  گریه و اندوه و غصه و محنم             

كسی  كه  یك  نفس  آسودگی  ندید منم

كه  دیگران  ننشستند   پای    سوختنم

خلید  اگر  به  تماشای  گل  نظر   فكنم

 دگر مكوش كه خود در هلاك  خویشتنم

كسی كه  یك  نفس  آسودگی  ندید  منم

ز طفلی آنچه به من یاد داد استادم              

بكند سیل غم  عشق بیخ و  بنیادم               

به غیر عشق برفت آنچه بود از یادم

به  باد  رفت ز  بیداد  هجر     بنیادم

هنگام می و فصل گل و گشتِ جانم گشتِ خدا گشتِ چمن شد                                       

در بار بهاری تهی از زاغ و جانم زاغ و خدا زاغ و زغن شد

از ابر كرم خطۀ ری رشك ختن شد           

دلتنگ و چو من مرغ جانم مرغ قفس بهر وطن شد

چه كج رفتاری ای چرخ            

چه بد كرداری ای چرخ               

 سر كین داری ای چرخ

نه دین داری نه آیین داری ای چرخ

از خون جوانان وطن لاله جانم لاله خدا لاله دمیده                                                      

در ماتم سرو قدشان سروا جانم سروا خدا سروا خمیده

در سایۀ گل بلبل از این غصه خزیده     

گل نیز و چو من در غم چو من در غم شان جامه دریده

چه كج رفتاری ای چرخ               

چه بد كرداری ای چرخ             

سر كین داری ای چرخ

نه دین داری نه آیین داری ای چرخ